Sojusz tronu i ołtarza ...
20 lat już płacimy za lekcje religii w szkole....
Biskup Pieronek :
Cytat za mediami
Nie da się w pełni wychować człowieka bez uwzględnienia także jego sfery religijnej - podkreślają biskupi w liście, odczytywanym w kościołach w niedzielę z okazji 20-lecia wprowadzenia katechizacji do szkół. - Szkoła po 1989 r. zmieniła się. Panuje w niej chaos i bałagan. Nie jest dziś łatwo uczyć religii, szczególnie w dużych miastach. Na wsiach jest trochę lepiej. Nauka religii jest bardzo potrzebna, bez niej sytuacja w szkole wyglądałaby jeszcze gorzej" - powiedział bp Tadeusz Pieronek.
Religia została wprowadzona do szkół we wrześniu 1990 roku na mocy instrukcji Ministra Edukacji Narodowej. Premierem rządu w tamtym czasie był Tadeusz Mazowiecki.
Dochody Kościoła w 2010 roku
Przytoczone dane w oparciu o opracowanie opublikowane w FiM Nr 2 14-20 01.2011 r.
Kwoty wyprowadzone za 2010 r.:
Stałe wydatki państwa i samorządów na działalność fuknkcjonariuszy KK:
1. Kapelani wszelkiej maści : 55,5 mln
2.Katechci: 1mld 352 mln
3. Szkolnictwo wyższe: 262,6 mln
4. Zakłady opieki zdrowotnej: 197 mln
5. Zabytki: 130 mln
6. Placówki oświatowe i wychowawcze: 300 mln
7. Fundusz Kościelny: 90,9 mln
8. Dotacje do funduszy UE: 711 mln
9. Programy profilaktyczne: 173,5 mln
10 PROW 2007-2013: 94 mln
11. Bonifikaty: 48 mln
12. Inne dotacje: ?
W sumie około 3,5 mld
Przychody z wykonywanych usług duochowo-społecznych:
1. Taca: 1,5 mld
2. Chrzest, I Komunia, Bierzmowanie: 88 mln
3. Śluby i pogrzeby 470 mln
4. Intencje 305 mln
5. Kolęda 400 mln
6. Inne obrzędy: 51 mln
Działalność gospodarcza:
1. Handel gruntami: 290 mln
2. Hotele 55 mln
3. Dewocjonalia 12 mln
W sumie około 3 mld 175 mln
Podsumowując wpływy od wiernych + kasa publiczna :
3 mld 175 mln + 3 mld 500 mln = prawie 6 mld 700 mln !!!!!!!!
Wpływy Kościoła za 2010 rok wyniosły prawie 6 mld 700 mln
czytaj : tyle kasy oddaliśmy szamanom !
Kwoty wyprowadzone za 2010 r.:
Stałe wydatki państwa i samorządów na działalność fuknkcjonariuszy KK:
1. Kapelani wszelkiej maści : 55,5 mln
2.Katechci: 1mld 352 mln
3. Szkolnictwo wyższe: 262,6 mln
4. Zakłady opieki zdrowotnej: 197 mln
5. Zabytki: 130 mln
6. Placówki oświatowe i wychowawcze: 300 mln
7. Fundusz Kościelny: 90,9 mln
8. Dotacje do funduszy UE: 711 mln
9. Programy profilaktyczne: 173,5 mln
10 PROW 2007-2013: 94 mln
11. Bonifikaty: 48 mln
12. Inne dotacje: ?
W sumie około 3,5 mld
Przychody z wykonywanych usług duochowo-społecznych:
1. Taca: 1,5 mld
2. Chrzest, I Komunia, Bierzmowanie: 88 mln
3. Śluby i pogrzeby 470 mln
4. Intencje 305 mln
5. Kolęda 400 mln
6. Inne obrzędy: 51 mln
Działalność gospodarcza:
1. Handel gruntami: 290 mln
2. Hotele 55 mln
3. Dewocjonalia 12 mln
W sumie około 3 mld 175 mln
Podsumowując wpływy od wiernych + kasa publiczna :
3 mld 175 mln + 3 mld 500 mln = prawie 6 mld 700 mln !!!!!!!!
Wpływy Kościoła za 2010 rok wyniosły prawie 6 mld 700 mln
czytaj : tyle kasy oddaliśmy szamanom !
Przepowiednie związane z KK
Według przepowiedni Benedykt XVI ma być przedostatnim papieżem w dziejach kościoła.
Dlaczego będzie uciekać z Rzymu ?
Benedykt XVI przedostatnim papieżem ?
„Nic ziemskiego nie trwa wiecznie” – to zdanie powtarzane przez filozofów wydaje się pasować idealnie do obrazu przyszłości Kościoła Katolickiego, który wyłania się z przepowiedni. Śmierć Jan Pawła II jest wydarzeniem, które wydaje się być przełomowym dla całej wspólnoty wiernych, co jest wyczuwane przez wszystkich wręcz intuicyjnie. Najciekawszy obraz przyszłości Kościoła rysuje się wtedy, kiedy sięgniemy do przepowiedni. Wybór Josepha Ratzingera na nowego papieża, który przyjął imię Benedykta XVI, wydawał się być zaskoczeniem dla tych, którzy spodziewali się wyboru murzyna lub mulata. Skąd wzięło się to przekonanie? Źródła były dwa.
Pierwsze to tzw. Przepowiednia Sybilii, która w tysiącach wersji (czasami zupełnie różnych) krąży po Polsce. W jednej z wersji był akapit o tym, że po Janie Pawle II będzie papież o czarnym kolorze skóry, poczym nastąpi „Koniec Świata”. Moim zdaniem przepowiednia Sybilii jest wymysłem, a informacja o czarnym papieżu jest interpretacją „Króla Przepowiedni Papieskich”, czyli listy Malachiasza. I jej poświęcimy trochę więcej czasu.
Wszystko przez tę „Oliwę”
Malachiasz.
Święty Malachiasz urodził się w Irlandii w roku 1094. Przez pewien okres czasu sprawował funkcję arcybiskupa w Armagh, a następnie był papieskim legatem w Irlandii. Data jego urodzin nie jest znana, ale wiemy, że z tego świata odszedł w roku 1148. W roku 1190 był kanonizowany jako pierwszy irlandzki święty. Istnienie jakichkolwiek pism jego autorstwa nie jest potwierdzone przez inne niezależne źródła.
W roku 1590 pojawiło się w Europie współczesne dzieło zatytułowane "Przepowiednia papieży", której autorstwo przypisano Malachiaszowi. Jest to lista 111 papieży od Celestyna II, wybranego papieżem w roku 1130, do "Ostatniego Namiestnika Św. Piotra". Ta lista nie jest nawet przepowiednią w dosłownym tego słowa znaczeniu, lecz raczej listą kolejnych przydomków (ledwie kilka słów na każdego papieża), które miały charakteryzować kolejnych Ojców Świętych. Redaktorem pierwszego wydania był benedyktyn, Arnord Wion. Historycy twierdzą co prawda, że owe charakterystyki ułożył ktoś w 1590 roku podczas długotrwałego konklawe, ale dla nas nie ma to jednak większego znaczenia. Dlaczego? Powód jest prosty: tak zwana „Przepowiednia Malachiasza” okazała się wyjątkowo trafna. Podam tylko kilka przykładów.
Sto trzecim papieżem na liście Malachiasza był BENEDYKT XV, którego pontyfikat przypadł na lata 1914-1922. W proroctwie dostał on przydomek „Kościół wyludniony” i trzeba przyznać, że jest to strzał w dziesiątkę. Wszak pontyfikat Benedykta XV zbiegł się w czasie z okresem I Wojny Światowej, kiedy część państw wprowadziła dla kleryków obowiązkowy pobór, a księży wysyłano na front. Kościoły świeciły pustkami!
Sto siódmym na liście „Malachiasza” był Paweł VI, którego pontyfikat przypadł na lata 1963-1978. Jego przydomek brzmi: „Flos Florum”, czyli „Kwiat Kwiatów”. I tutaj zaistniał dziwny zbieg okoliczności, gdyż Paweł VI był pochodzenia szlacheckiego, a w jego herbie były trzy lilie. W ujęciu heraldyków lilię określa się jako kwiat kwiatów!
Sto ósmy papież na liście to Jan Paweł I, który według Malachiasza miał nosić przydomek „Demediete lunae”, co można przetłumaczyć „O połowie lub połowiczności księżyca”. Pontyfikat Jana Pawła I trwał ledwie 33 dni i trudno nie przyznać Malachiaszowi, że i tym razem trafił w sedno. Przed wyborem tego papieża – to fakt – wielu jasnowidzów i mediów wróżyło mu szybką śmierć także opierając się o tekst Malachiasza.
Dochodzimy do Jana Pawła II, który był sto dziewiątym papieżem na liście, a jego przydomek to „De labore solis”, czyli „O działaniu lub wpływie słońca”. Czy te słowa można interpretować jako proroctwo podróży tego papieża, który okrążał ziemię niczym słońce? A może chodzi o to, że za panowania Karola Wojtyły Kościół Katolicki wzmocnił się i rozszerzył swoje wpływy? Trudno ocenić, ale już czas na przedostatniego papieża w historii Kościoła, czyli Benedykta XVI. Ostatnim ma być – według Malachiasza – ktoś, do kogo będzie pasował przydomek Piotr Rzymianin. Tu interpretacje są proste – będzie Włochem lub nawet obywatelem Rzymu. Na tym człowieku – jak podaje enigmatycznie Malachiasz – zakończy się nie tyle świat, co historia Kościoła Katolickiego.
Jak jednak wygląda sprawa z Benedyktem XVI? Jego osoba na liście Malachiasza jest oznaczona przydomkiem „De gloria olivae”, czyli w tłumaczeniu dosłownym „O chwale oliwy”. I tu dochodzimy do istoty przepowiedni o „czarnym papieżu”, gdyż zwykło się uważać, że wątek „oliwy” miał być związany z ciemnym kolorem skóry namiestnika Watykanu. Warto jednak sięgnąć do klasyki gatunku, czyli książki „Przepowiednie i Proroctwa” Leszka Szumana. Ten astrolog i znakomity jasnowidz (choć mało osób o tym wiedziało) nic nie pisze o tym, że następca Jana Pawła II będzie murzynem. Jego interpretacja słów „De gloria olivae” jest zupełnie inna i przytaczam ją w całości.
„Spekulacyjne interpretacje są różne: o prawdzie wypływającej na wierzch jak oliwa, o zamożności itp.”
Benedykt XVI
A może klucz do tego kryje się w samym imieniu, które przybrał Joseph Ratzinger?
Po łacinie Benedictus znaczy "błogosławiony", i rzeczywiście pośród Benedyktów było wielu błogosławionych i świętych, w tym ów św. Benedykt, który 1500 lat temu założył pierwszy klasztor benedyktynów na górze Monte Cassino koło Rzymu. Tam i w innych klasztorach bracia benedyktyni wykonywali "benedyktyńską pracę", przepisując stare księgi i chroniąc od zapomnienia wiedzę starożytnych filozofów. Inny św. Benedykt, który ma swój dzień 12 lutego, był pustelnikiem w równie dawnych czasach, za panowania Karola Wielkiego, władcy Franków.
Pojawiła się informacja, że oliwka jest symbolem benedyktynów, ale nie udało mi się jej potwierdzić w posiadanych przeze mnie źródłach i ten trop wydaje się fałszywy. Jeżeli proroctwo Malachiasza jest prawdziwe, to warto w takim razie przyjrzeć się temu, co symbolizuje „drzewo oliwne”. Pomoże nam w tym lektura Pisma Świętego.
Kluczem może być choćby zdanie z psalmu:
"jak oliwka, kwitnąca w domu Bożym, na wieki pokładam ufność w Bożym miłosierdziu"
(łac: "sicut oliva virens in domo Dei speravi in misericordia Dei in saeculum sempiternum") (Ps. 52,10).
Wątek oliwy porusza też inny fragment Biblii:
"Zielonym drzewem oliwnym, zdobnym pięknymi owocami nazwał cię Pan"
łac: "olivam uberem pulchram fructiferam speciosam vocavit Dominus nomen tuum" (Jer. 11,16)
"Rozwiną się jego [Izraela przyp. autor] latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne"
łac: "ibunt rami eius et erit quasi oliva gloria eius" (Oz. 14,7)
Skłaniałbym się do takiej interpretacji, że drzewko oliwne może symbolizować odrodzenie w Kościele, powrót do źródeł wiary. Konserwatyzm nowego papieża pasuje do takiego spojrzenia na proroctwo Malachiasza jak ulał.
Czy Benedykt XVI będzie musiał uciekać z Rzymu?
Większość przepowiedni mówi wyraźnie, że dojdzie do wielkiego konfliktu światowego, który wydatnie wpłynie na życie obecnego papieża. Wręcz apokaliptyczną wizję konfliktu wieszczy Nostradamus, który daje nam pewną wskazówkę: losy papieży są nierozerwalnie związane z losami Rzymu. W nadciągającym konflikcie Rzym zostanie zdobyty przez najeźdźców ze Wschodu i zniszczony, zaś papież będzie się musiał ewakuować. Wskazuje nawet kierunek ucieczki, a mówi o tym następujący fragment centurii.
II. 97
Rzymski papieżu, miej baczenie, by nie zbliżyć się
Do miasta, któremu wodę niosą dwie rzeki!
Kiedy róże zakwitną, ci, których umiłowałeś,
Bluzną krwią nieopodal – a ty razem z nimi.
Moim zdaniem może chodzić o Lyon, leżącym nad dwiema rzekami, Saoną i Rodanem. W następnych centuriach Nostradamus daje nam wskazówkę, kiedy ma dojść do tych wydarzeń. Chodzi tu o specyficzny układ planet, który będzie miał miejsce w grudniu 2012 roku. Mówiąc krótko: w tym roku ma wydarzyć się coś takiego (choćby katastrofa naturalna), co rozpęta konflikt światowy i doprowadzi do najazdu na Europę i ucieczki papieża z Watykanu. Warto w tym miejscu sięgnąć do tzw. Trzeciej Tajemnicy Fatimskiej (zwanej też przepowiednią), której treść kilka lat temu ujawnił Kościół. Przepowiednia opisuje wyraźnie śmierć papieża, ale bynajmniej nie zamach na Jana Pawła II. Zresztą przeczytajmy ten fragment:
Odziany na biało biskup, przygnieciony ciężarem bólu i troski zostanie zabity przez grupę żołnierzy oddających do niego liczne strzały z broni palnej i łuków, w ten sam sposób giną jedni po drugich biskupi, duchowni i zakonnice, liczne osoby świeckie, mężczyźni i kobiety różnych klas i pozycji społecznych.
Zadziwiają zwłaszcza te „strzały z łuku”, które mają ugodzić Ojca Świętego. Czy ten opis pasuje do wydarzeń z 13 maja 1981 roku? Moim zdaniem nie. Jeżeli jednak założymy, że Europę najadą jakieś barbarzyńskie hordy ze wschodu, zaś tajemnicza katastrofa naturalna pozbawi ludzi zaawansowanej broni, to wtedy łuki są... wielce prawdopodobne.
Śmierć papieża i jego ucieczkę z Rzymu przewiduje także inny jasnowidz, uważany przez niektórych za numer jeden w historii naszej planety, czyli Alois Irlmayer z Bawarii. Na początku ub. wieku został on przysypany przez ziemię i przeżył śmierć kliniczną, po której zaczął miewać jasnowidcze wizje. Mówi on wyraźnie o gigantycznej katastrofie naturalnej, choćby przebiegunowaniu ziemi. W jej trakcie dojdzie do zagłady większości Europy, co wykorzystają barbarzyńcy i zaatakują Watykan. Przytoczmy fragment jego przepowiedni:
Nad Renem zjawi się półksiężyc, co będzie chciał wszystko pożreć. W pobliżu Landau (Bawaria) nie pozostanie nic. Dookoła wszystko będzie żółte i zniszczone.
Papież z Rzymu będzie uciekał w kierunku południowo-wschodnim lub przez Wielką Wodę. Tam potajemnie ukoronuje cesarza. Miasto, gdzie stoi żelazna wieża, spalą jego mieszkańcy. Gdzie spojrzeć, tam rewolucja. W morzu pojawią się dziury, a potem fala powrotna zatopi wyspy i oderwie je od lądu. Miasta znikną pod wodą. Po katastrofie zmieni się klimat. Będzie cieplej, a u nas będą rosły owoce cytrusowe.
Ciekawe, że bardzo podobnie mówił ojciec Czesław Klimuszko. Też twierdził, że „będzie zmiana, po której Polska znajdzie się w strefie równikowej”. To wszystko ma się wydarzyć za pontyfikatu obecnego papieża. Czytając dziesiątki przepowiedni byłem zaskoczony, że większość z nich przewiduje, że obecny papież może zostać zabity, choć – trzeba przyznać – pojawiają się różne i sprzeczne wzajemnie scenariusze tych wydarzeń. Po jego śmierci pojawi się tylko jeden, ostatni papież, ale już prawdopodobnie nie w Rzymie, który ma zniknąć z powierzchni ziemi. I na tym ma być koniec Kościoła. Pozostaje pytanie: dlaczego? Podam tylko jedną, za to bodaj najciekawszą interpretację. Wiele wskazuje na to, że żyjemy w czasach ostatecznych, czyli takich, które poprzedzają nadejście Mesjasza. Taki w końcu scenariusz przewiduje Pismo Święte. Wraz z jego przybyciem dalsza egzystencja Kościoła utraciła by sens, gdyż Kościół miał być prowadzony przez kolejnych papieży pod nieobecność „Mistrza”. Skoro On przyjdzie – żaden namiestnik nie będzie potrzebny. Z zupełnie innych źródeł do Fundacji NAUTILUS dochodzą informacje, że na Ziemię za kilkanaście lat przybędzie Super-istota, której możliwości – mówiąc wprost – odpowiadają opisom tego, co charakteryzować ma Mesjasza. Zastanawiające, że są to źródła pozareligijne, nie mające nic wspólnego choćby z chrześcijaństwem, judaizmem czy islamem. A jednak mówią wyraźnie: data zejścia Super-istoty jest już znana – nic nie będzie takie samo po jej przybyciu, jak było wcześniej. Czy to może mieć coś wspólnego z ostatnim papieżem i końcem Kościoła? Pożyjemy, zobaczymy. I na koniec ważna sprawa – to wszystko ma się wydarzyć w ciągu najbliższych 15-20 lat!
Dlaczego będzie uciekać z Rzymu ?
Benedykt XVI przedostatnim papieżem ?
„Nic ziemskiego nie trwa wiecznie” – to zdanie powtarzane przez filozofów wydaje się pasować idealnie do obrazu przyszłości Kościoła Katolickiego, który wyłania się z przepowiedni. Śmierć Jan Pawła II jest wydarzeniem, które wydaje się być przełomowym dla całej wspólnoty wiernych, co jest wyczuwane przez wszystkich wręcz intuicyjnie. Najciekawszy obraz przyszłości Kościoła rysuje się wtedy, kiedy sięgniemy do przepowiedni. Wybór Josepha Ratzingera na nowego papieża, który przyjął imię Benedykta XVI, wydawał się być zaskoczeniem dla tych, którzy spodziewali się wyboru murzyna lub mulata. Skąd wzięło się to przekonanie? Źródła były dwa.
Pierwsze to tzw. Przepowiednia Sybilii, która w tysiącach wersji (czasami zupełnie różnych) krąży po Polsce. W jednej z wersji był akapit o tym, że po Janie Pawle II będzie papież o czarnym kolorze skóry, poczym nastąpi „Koniec Świata”. Moim zdaniem przepowiednia Sybilii jest wymysłem, a informacja o czarnym papieżu jest interpretacją „Króla Przepowiedni Papieskich”, czyli listy Malachiasza. I jej poświęcimy trochę więcej czasu.
Wszystko przez tę „Oliwę”
Malachiasz.
Święty Malachiasz urodził się w Irlandii w roku 1094. Przez pewien okres czasu sprawował funkcję arcybiskupa w Armagh, a następnie był papieskim legatem w Irlandii. Data jego urodzin nie jest znana, ale wiemy, że z tego świata odszedł w roku 1148. W roku 1190 był kanonizowany jako pierwszy irlandzki święty. Istnienie jakichkolwiek pism jego autorstwa nie jest potwierdzone przez inne niezależne źródła.
W roku 1590 pojawiło się w Europie współczesne dzieło zatytułowane "Przepowiednia papieży", której autorstwo przypisano Malachiaszowi. Jest to lista 111 papieży od Celestyna II, wybranego papieżem w roku 1130, do "Ostatniego Namiestnika Św. Piotra". Ta lista nie jest nawet przepowiednią w dosłownym tego słowa znaczeniu, lecz raczej listą kolejnych przydomków (ledwie kilka słów na każdego papieża), które miały charakteryzować kolejnych Ojców Świętych. Redaktorem pierwszego wydania był benedyktyn, Arnord Wion. Historycy twierdzą co prawda, że owe charakterystyki ułożył ktoś w 1590 roku podczas długotrwałego konklawe, ale dla nas nie ma to jednak większego znaczenia. Dlaczego? Powód jest prosty: tak zwana „Przepowiednia Malachiasza” okazała się wyjątkowo trafna. Podam tylko kilka przykładów.
Sto trzecim papieżem na liście Malachiasza był BENEDYKT XV, którego pontyfikat przypadł na lata 1914-1922. W proroctwie dostał on przydomek „Kościół wyludniony” i trzeba przyznać, że jest to strzał w dziesiątkę. Wszak pontyfikat Benedykta XV zbiegł się w czasie z okresem I Wojny Światowej, kiedy część państw wprowadziła dla kleryków obowiązkowy pobór, a księży wysyłano na front. Kościoły świeciły pustkami!
Sto siódmym na liście „Malachiasza” był Paweł VI, którego pontyfikat przypadł na lata 1963-1978. Jego przydomek brzmi: „Flos Florum”, czyli „Kwiat Kwiatów”. I tutaj zaistniał dziwny zbieg okoliczności, gdyż Paweł VI był pochodzenia szlacheckiego, a w jego herbie były trzy lilie. W ujęciu heraldyków lilię określa się jako kwiat kwiatów!
Sto ósmy papież na liście to Jan Paweł I, który według Malachiasza miał nosić przydomek „Demediete lunae”, co można przetłumaczyć „O połowie lub połowiczności księżyca”. Pontyfikat Jana Pawła I trwał ledwie 33 dni i trudno nie przyznać Malachiaszowi, że i tym razem trafił w sedno. Przed wyborem tego papieża – to fakt – wielu jasnowidzów i mediów wróżyło mu szybką śmierć także opierając się o tekst Malachiasza.
Dochodzimy do Jana Pawła II, który był sto dziewiątym papieżem na liście, a jego przydomek to „De labore solis”, czyli „O działaniu lub wpływie słońca”. Czy te słowa można interpretować jako proroctwo podróży tego papieża, który okrążał ziemię niczym słońce? A może chodzi o to, że za panowania Karola Wojtyły Kościół Katolicki wzmocnił się i rozszerzył swoje wpływy? Trudno ocenić, ale już czas na przedostatniego papieża w historii Kościoła, czyli Benedykta XVI. Ostatnim ma być – według Malachiasza – ktoś, do kogo będzie pasował przydomek Piotr Rzymianin. Tu interpretacje są proste – będzie Włochem lub nawet obywatelem Rzymu. Na tym człowieku – jak podaje enigmatycznie Malachiasz – zakończy się nie tyle świat, co historia Kościoła Katolickiego.
Jak jednak wygląda sprawa z Benedyktem XVI? Jego osoba na liście Malachiasza jest oznaczona przydomkiem „De gloria olivae”, czyli w tłumaczeniu dosłownym „O chwale oliwy”. I tu dochodzimy do istoty przepowiedni o „czarnym papieżu”, gdyż zwykło się uważać, że wątek „oliwy” miał być związany z ciemnym kolorem skóry namiestnika Watykanu. Warto jednak sięgnąć do klasyki gatunku, czyli książki „Przepowiednie i Proroctwa” Leszka Szumana. Ten astrolog i znakomity jasnowidz (choć mało osób o tym wiedziało) nic nie pisze o tym, że następca Jana Pawła II będzie murzynem. Jego interpretacja słów „De gloria olivae” jest zupełnie inna i przytaczam ją w całości.
„Spekulacyjne interpretacje są różne: o prawdzie wypływającej na wierzch jak oliwa, o zamożności itp.”
Benedykt XVI
A może klucz do tego kryje się w samym imieniu, które przybrał Joseph Ratzinger?
Po łacinie Benedictus znaczy "błogosławiony", i rzeczywiście pośród Benedyktów było wielu błogosławionych i świętych, w tym ów św. Benedykt, który 1500 lat temu założył pierwszy klasztor benedyktynów na górze Monte Cassino koło Rzymu. Tam i w innych klasztorach bracia benedyktyni wykonywali "benedyktyńską pracę", przepisując stare księgi i chroniąc od zapomnienia wiedzę starożytnych filozofów. Inny św. Benedykt, który ma swój dzień 12 lutego, był pustelnikiem w równie dawnych czasach, za panowania Karola Wielkiego, władcy Franków.
Pojawiła się informacja, że oliwka jest symbolem benedyktynów, ale nie udało mi się jej potwierdzić w posiadanych przeze mnie źródłach i ten trop wydaje się fałszywy. Jeżeli proroctwo Malachiasza jest prawdziwe, to warto w takim razie przyjrzeć się temu, co symbolizuje „drzewo oliwne”. Pomoże nam w tym lektura Pisma Świętego.
Kluczem może być choćby zdanie z psalmu:
"jak oliwka, kwitnąca w domu Bożym, na wieki pokładam ufność w Bożym miłosierdziu"
(łac: "sicut oliva virens in domo Dei speravi in misericordia Dei in saeculum sempiternum") (Ps. 52,10).
Wątek oliwy porusza też inny fragment Biblii:
"Zielonym drzewem oliwnym, zdobnym pięknymi owocami nazwał cię Pan"
łac: "olivam uberem pulchram fructiferam speciosam vocavit Dominus nomen tuum" (Jer. 11,16)
"Rozwiną się jego [Izraela przyp. autor] latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne"
łac: "ibunt rami eius et erit quasi oliva gloria eius" (Oz. 14,7)
Skłaniałbym się do takiej interpretacji, że drzewko oliwne może symbolizować odrodzenie w Kościele, powrót do źródeł wiary. Konserwatyzm nowego papieża pasuje do takiego spojrzenia na proroctwo Malachiasza jak ulał.
Czy Benedykt XVI będzie musiał uciekać z Rzymu?
Większość przepowiedni mówi wyraźnie, że dojdzie do wielkiego konfliktu światowego, który wydatnie wpłynie na życie obecnego papieża. Wręcz apokaliptyczną wizję konfliktu wieszczy Nostradamus, który daje nam pewną wskazówkę: losy papieży są nierozerwalnie związane z losami Rzymu. W nadciągającym konflikcie Rzym zostanie zdobyty przez najeźdźców ze Wschodu i zniszczony, zaś papież będzie się musiał ewakuować. Wskazuje nawet kierunek ucieczki, a mówi o tym następujący fragment centurii.
II. 97
Rzymski papieżu, miej baczenie, by nie zbliżyć się
Do miasta, któremu wodę niosą dwie rzeki!
Kiedy róże zakwitną, ci, których umiłowałeś,
Bluzną krwią nieopodal – a ty razem z nimi.
Moim zdaniem może chodzić o Lyon, leżącym nad dwiema rzekami, Saoną i Rodanem. W następnych centuriach Nostradamus daje nam wskazówkę, kiedy ma dojść do tych wydarzeń. Chodzi tu o specyficzny układ planet, który będzie miał miejsce w grudniu 2012 roku. Mówiąc krótko: w tym roku ma wydarzyć się coś takiego (choćby katastrofa naturalna), co rozpęta konflikt światowy i doprowadzi do najazdu na Europę i ucieczki papieża z Watykanu. Warto w tym miejscu sięgnąć do tzw. Trzeciej Tajemnicy Fatimskiej (zwanej też przepowiednią), której treść kilka lat temu ujawnił Kościół. Przepowiednia opisuje wyraźnie śmierć papieża, ale bynajmniej nie zamach na Jana Pawła II. Zresztą przeczytajmy ten fragment:
Odziany na biało biskup, przygnieciony ciężarem bólu i troski zostanie zabity przez grupę żołnierzy oddających do niego liczne strzały z broni palnej i łuków, w ten sam sposób giną jedni po drugich biskupi, duchowni i zakonnice, liczne osoby świeckie, mężczyźni i kobiety różnych klas i pozycji społecznych.
Zadziwiają zwłaszcza te „strzały z łuku”, które mają ugodzić Ojca Świętego. Czy ten opis pasuje do wydarzeń z 13 maja 1981 roku? Moim zdaniem nie. Jeżeli jednak założymy, że Europę najadą jakieś barbarzyńskie hordy ze wschodu, zaś tajemnicza katastrofa naturalna pozbawi ludzi zaawansowanej broni, to wtedy łuki są... wielce prawdopodobne.
Śmierć papieża i jego ucieczkę z Rzymu przewiduje także inny jasnowidz, uważany przez niektórych za numer jeden w historii naszej planety, czyli Alois Irlmayer z Bawarii. Na początku ub. wieku został on przysypany przez ziemię i przeżył śmierć kliniczną, po której zaczął miewać jasnowidcze wizje. Mówi on wyraźnie o gigantycznej katastrofie naturalnej, choćby przebiegunowaniu ziemi. W jej trakcie dojdzie do zagłady większości Europy, co wykorzystają barbarzyńcy i zaatakują Watykan. Przytoczmy fragment jego przepowiedni:
Nad Renem zjawi się półksiężyc, co będzie chciał wszystko pożreć. W pobliżu Landau (Bawaria) nie pozostanie nic. Dookoła wszystko będzie żółte i zniszczone.
Papież z Rzymu będzie uciekał w kierunku południowo-wschodnim lub przez Wielką Wodę. Tam potajemnie ukoronuje cesarza. Miasto, gdzie stoi żelazna wieża, spalą jego mieszkańcy. Gdzie spojrzeć, tam rewolucja. W morzu pojawią się dziury, a potem fala powrotna zatopi wyspy i oderwie je od lądu. Miasta znikną pod wodą. Po katastrofie zmieni się klimat. Będzie cieplej, a u nas będą rosły owoce cytrusowe.
Ciekawe, że bardzo podobnie mówił ojciec Czesław Klimuszko. Też twierdził, że „będzie zmiana, po której Polska znajdzie się w strefie równikowej”. To wszystko ma się wydarzyć za pontyfikatu obecnego papieża. Czytając dziesiątki przepowiedni byłem zaskoczony, że większość z nich przewiduje, że obecny papież może zostać zabity, choć – trzeba przyznać – pojawiają się różne i sprzeczne wzajemnie scenariusze tych wydarzeń. Po jego śmierci pojawi się tylko jeden, ostatni papież, ale już prawdopodobnie nie w Rzymie, który ma zniknąć z powierzchni ziemi. I na tym ma być koniec Kościoła. Pozostaje pytanie: dlaczego? Podam tylko jedną, za to bodaj najciekawszą interpretację. Wiele wskazuje na to, że żyjemy w czasach ostatecznych, czyli takich, które poprzedzają nadejście Mesjasza. Taki w końcu scenariusz przewiduje Pismo Święte. Wraz z jego przybyciem dalsza egzystencja Kościoła utraciła by sens, gdyż Kościół miał być prowadzony przez kolejnych papieży pod nieobecność „Mistrza”. Skoro On przyjdzie – żaden namiestnik nie będzie potrzebny. Z zupełnie innych źródeł do Fundacji NAUTILUS dochodzą informacje, że na Ziemię za kilkanaście lat przybędzie Super-istota, której możliwości – mówiąc wprost – odpowiadają opisom tego, co charakteryzować ma Mesjasza. Zastanawiające, że są to źródła pozareligijne, nie mające nic wspólnego choćby z chrześcijaństwem, judaizmem czy islamem. A jednak mówią wyraźnie: data zejścia Super-istoty jest już znana – nic nie będzie takie samo po jej przybyciu, jak było wcześniej. Czy to może mieć coś wspólnego z ostatnim papieżem i końcem Kościoła? Pożyjemy, zobaczymy. I na koniec ważna sprawa – to wszystko ma się wydarzyć w ciągu najbliższych 15-20 lat!
Proroctwo Malachiasza
Proroctwo Malachiasza
Autor wylicza listę 112 papieży, zwięźle ukazując charakter pontyfikatu każdego z nich i rozpoczynając prawdopodobnie od papieża Celestyna II. Listę zamyka "Piotr Rzymianin". Teksty przepowiedni są bardzo lakoniczne, zawiłe i niejednoznaczne. Niektóre z nich składają się zaledwie z dwóch czy trzech słów. Na przykład fragment odnoszony do Celestyna II brzmi: "Ex Castro Tiberis" (Z zamku nad Tybrem). W słowach tych doszukuje się aluzji do jego nazwiska - Guido de Castello.
Wizje są oczywiście problematyczne, niektóre interpretacje mocno naciągane, a krótkie charakterystyki kolejnych papieży z lat między rzekomą wizją Malachaisza w roku 1139, a dniem "odnalezienia" samej wizji w XVI wieku są dużo trafniejsze, niż te z lat późniejszych (bo łatwiej było oczywiście charakteryzować papieży, którzy już byli). Podobnie jak czterowiersze Nostradamusa, można przyporządkowywać najzupełniej dowolne znaczenia do słów charakteryzujących papieży.
Jeśli spróbujemy przypisać łacińskie pseudonimy kolejnym papieżom znanym nam z historii, przekonamy się, że papież Leon XIII jest określony jako "Lumen de coelo", kolejni papieże to zaś: "Ignis ardens" (Ogień gorejący); "Religio depopulata" (Religia spustoszona); "Fides intrepida" (Wiara nieustraszona); "Pastor angelicus" (Pasterz anielski); "Pastor et nauta" (Pasterz i żeglarz); "Flos florum" (Kwiat kwiatów); "De medietate lunae" (Z połowy księżyca); "De labore Solis" (Z pracy słońca); "De gloria olivae" (Z chwały oliwnego drzewa) i "Petrus Romanus" (Piotr Rzymianin). Nas szczególnie interesują oczywiście ci, których pamiętamy. Otóż zwolennicy prawdziwości tych przepowiedni podkreślają, że Jan XXIII, który jako patriarcha Wenecji sporo pływał gondolą, pasuje do łacińskiego pseudonimu "Pastor et nauta" - Pasterz żeglarz. Paweł VI, który miał w herbie lilie, czyli kwiat kwiatów, dlatego właśnie otrzymał nazwę "Flos florum" (aczkolwiek poprzedni papieże także mieli kwiaty we własnych herbach). Jan Paweł I został zas określony jako "De medietate lune" (Z połowy księżyca), bo jego pontyfikat trwał krótko: zmarł 33 dni po konklawe. Jak widać zawsze znajdzie się jakiś punkt odniesienia do życiorysu papieża, jeśli tylko pragnie się go znaleźć. Jan Paweł II określony jest jako "De labore Solis" (Z pracy Słońca). Można to interpretować przeróżnie. Jedni widzą w tym określeniu odniesienie do podróży papieskich, gdyż papież docierał wszędzie tam, gdzie dociera słońce, inni wskazują na fakt, że zarówno w dniu urodzin Karola Wojtyły, jak i w dniu jego pogrzebu było widoczne na Ziemi zaćmienie Słońca. Bez większych trudności można też snuć inne interpretacje, na przykład, że jest to aluzja do pracy fizycznej Wojtyły w czasie wojny, gdy był robotnikiem.
Następcą "De labore Solis" jest w przepowiedni "Gloria Olivae" (Chwała oliwki), co było wcześniej interpretowane jako aluzja do oliwkowego koloru skóry, a więc miało przepowiadać Murzyna na papieskim tronie. Gałązka oliwna stanowi popularny symbol wśród ludów wywodzących się z kultury Śródziemnomorskiej, m.in. w kulturze ludów semickich. Były więc spekulacje, że chodzi o papieża z żydowskim pochodzeniem, zwłaszcza, ze Paweł nazywa Izrael drzewem oliwnym (Rz 11). Obecnie próbuje się te słowa o oliwce dopasować do wiadomego nam już faktu, że papieżem nie został kardynał Francis Arinze ani kardynał Lustiger. Pojawiły się więc interpretacje, że wzmianka o oliwce odnosi się do imienia, które przyjął Joseph Ratzinger. Św. Benedykt jest twórcą zakonu Benedyktynów, który jako swój symbol przyjął gałązkę oliwki. Można też spotkać się z interpretacją, która sugeruje, że gloria olivae ma coś wspólnego z faktem, że Joseph Ratzinger był prefekten Kongregacji ds. Nauki Wiary. Zwolennicy tej teorii powołują się na Ap 11, 4-5 "Ci są dwie oliwy i dwa świeczniki, stojące przed obliczem Pana wszystkiej ziemi. A jeśliby im kto chciał szkodzić, ogień wynijdzie z ust ich i pożre nieprzyjacioły ich; a jeśliby im kto chciał szkodzić, ten też tak musi być zabity".
Oczywiście zawsze uda się tak naciągnąć, aby pasowało(dla przykładu zob. tutaj). Ogólnikowe określenia mogą być w dowolny sposób zinterpretowane post factum w celu wytłumaczenia, dlaczego na tron Piotrowy została wybrana właśnie ta osoba. Gdyby została wybrana inna również udałoby się znaleźć jakiś sposób na powiazanie z proroctwem. Nie ukrywam, że bardzo sceptycznie podchodze do tego wszystkiego.
Odnośnie ostaniego papieża przepowiednia nie ogranicza się tylko do łacińskiego pseudonimu, ale podaje dłuższą informację: "In persecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui pascet oves in multis tribulationibus: quibus transactis civitas septicollis diruetur, et Iudex tremendus iudicabit populum suum. Finis". Co możemy przetłumaczyć następująco: "W czasie najgorszego prześladowania Świętego Kościoła Rzymskiego zasiądzie Petrus Romanus [Piotr Rzymianin], który będzie paść owce podczas wielu utrapień, po czym miasto siedmiu wzgórz zostanie zniszczone i straszny Sędzia osądzi swój lud. Koniec." A zatem zgodnie z "Proroctwem św. Malachiasza" już niebawem czeka nas Paruzja. No cóż... Będziemy mogli się przekonać, czy to prawda. W najdawniejszych dokumentach chrześcijańskich (1 Tes 4, 15; 1 Kor 15, 23) przez wyraz "paruzja" rozumiano powrót Chrystusa w chwale pod koniec dziejów, żeby osądzić świat (Mt 24, 29-31; 25, 31-46). Będzie to "dzień Pana" (1 Kor 1, 8), kiedy to Chrystus "drugi raz się ukaże" (Hbr 9, 28). Chrześcijanie są zaś zobowiązani do czekania na powrót Chrystusa.
Synoptycy łączą oczekiwanie na koniec świata z zachętą do czuwania (Mt 24, 36-25, 13; Mk 13, 1-37; Łk 21, 5- 36). A zatem chrześcjanie wszystkich pokoleń zawsze żyją własciwie w okresie Adwentu - oczekiwania na przyjście Pana. Co wiecej, modlitwa pierwszych chrześcijan ("Maran atha") była prośbą o to, aby Pan przyszedł jak najszybciej. Tymi słowami kończy się właśnie Apokalipsa: "Przyjdź Panie Jezu!". Każde pokolenie chrześcijan powinno żyć tak, jakby było pokoleniem paruzji. Jan Paweł II powtarzał tak często "Nie lękajcie się!" Teksty biblijne przesycone są atmosferą końca czasów i sądu ostatecznego, ale przede wszystkim są przesłaniem nadziei. Autorzy natchnieni piszą o czasach trudnych, o okresie ucisku i prześladowań, o wojnach, kataklizmach, o niezwykłych zjawiskach. Wszystko jednak skończy się dobrze! Historia zmierza do swego celu, ale Chrystus nie pozostawił nam żadnych wskazówek czasowych. Złudne zatem i mylące są wszelkie próby przewidzenia końca świata. Chrystus zapewnił nas jedynie, że koniec nie nastąpi, zanim Jego zbawcze dzieło nie ogarnie całego świata za pośrednictwem głoszenia Ewangelii: "A ta Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec" (Mt 24, 14). Jezus przestrzegł równocześnie przed dociekaniem, kiedy to nastąpi: "Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą" ((Dz 1, 7). "O dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec" (Mk 13,32).
Wielu ludzi oczywiście chciałoby poznać przyszłość i datę końca świata. Chcieliby wiedzieć, co będzie jutro, za rok; co się stanie po śmierci. Są tacy, którzy rozczytują się w horoskopach, wsłuchują się w przeróżne wróżby, przepowiednie; szukają jasnowidzów i różnego rodzaju szarlatanów. Katechizm Kościoła Katolickiego przestrzega przed tego rodzaju praktykami, nazywając je po prostu bezbożnością i grzechem: "Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub świętym. Jednak właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym względzie" (KKK 2115 nn.). Niezależnie od wiarygodności "Przepowiedni św. Malachiasza" powinniśmy żyć tak jakby czas paruzji był bliski, bo już od dwóch tysięcy lat żyjemy w czasach ostatecznych.
Tekst proroctwa:
POPES PROPHETIA S. MALACHIAE ARCHIESCOPI DE SUMMIS PONTIFICIBUS:
Ex castro Tyberis
Inimicus expulsus.
Ex magnitudine montis.
Abbas Suburranus.
De rure albo.
Ex tetro carcere.
Via trans-Tyberina.
De Pannonia Tusciae.
Ex ansere custode.
Lux in ostio.
Sus in cribo.
Ensis Laurentii.
De schola exiet.
De rure bovensi.
Comes signatus.
Canonicus de latere.
Avis Ostiensis.
Leo Sabinus.
Comes Laurentius.
Signum Ostiense.
Hierusalem Campaniae.
Draca depressus.
Anguinus vir.
Concionatur Gallus.
Bonus Comes.
Piscator Tuscus.
Rosa composita.
Ex teloneo liliacei Martini.
Ex rosa leonina.
Picus inter escas.
Ex eremo celsus.
Ex undarum benedictione.
Concionator patereus.
De fessis Aquitanicis.
De sutore osseo.
Corvus schismaticus.
Frigidus Abbas.
De rosa Attrebatensi.
De montibus Pammachii.
Gallus Vice-comes.
Novus de Virgine forti.
De cruce Apostilica.
Luna Cosmedina.
Schisma Barcinonicum.
De Inferno praegnanti.
Cubus de mixtione.
De meliore sydere.
Nauta de ponte nigro.
Flagellum Solis.
Cervus Sirenae.
Corona veli aurei.
Lupa caelestina.
Amator crucis.
De modicitate lunae.
Bos pascens.
De capra et Albergo.
De cervo et Leone.
Piscator Minorita.
Praecursor Siciliae.
Bos Albanus in portu.
De parvo homine.
Fructus jovis juvabit.
De craticula Politiana.
Leo Florentius.
Flos pilaei aegri.
Hiacynthus medicorum.
De corona Montana.
Frumentum floccidum.
De fide Petri.
Aesculapii pharmacum.
Angelus nemorosus.
Medium corpus pilarum.
Axis in medietate signi.
De rore caeli.
De antiquitate Urbis.
Pia civitas in bello.
Crux Romulea.
Undosus Vir.
Gens perversa.
In tribulatione pacis.
Lilium et rosa.
Jucunditas crucis.
Montium custos.
Sydus Olorum.
De flumine magno.
Bellua insatiabilis
Poenitentia gloriosa.
Rastrum in porta.
Flores circumdati.
De bona Religione.
Miles in bello.
Columna excelsa.
Animal rurale.
Rosa Umbriae.
Ursus velox.
Peregrinus Apostolicus
Aquila rapax.
Canis et coluber.
Vir religiosus.
De balneis hetruriae.
Crux de cruce.
Lumen in caelo.
Ignis ardent.
Religio depopulata.
Fides intrepida.
Pastor angelicus.
Pastor et Nauta.
Flos florum.
De medietate Lunae.
De labore Solis.
Gloria olivae.
In persecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui
pascet oues in multis tribulationibus : quibus transactis
ciuitas septicollis diruetur, et Iudex tremedus iudicabit po
pulum suum. Finis.
Autor wylicza listę 112 papieży, zwięźle ukazując charakter pontyfikatu każdego z nich i rozpoczynając prawdopodobnie od papieża Celestyna II. Listę zamyka "Piotr Rzymianin". Teksty przepowiedni są bardzo lakoniczne, zawiłe i niejednoznaczne. Niektóre z nich składają się zaledwie z dwóch czy trzech słów. Na przykład fragment odnoszony do Celestyna II brzmi: "Ex Castro Tiberis" (Z zamku nad Tybrem). W słowach tych doszukuje się aluzji do jego nazwiska - Guido de Castello.
Wizje są oczywiście problematyczne, niektóre interpretacje mocno naciągane, a krótkie charakterystyki kolejnych papieży z lat między rzekomą wizją Malachaisza w roku 1139, a dniem "odnalezienia" samej wizji w XVI wieku są dużo trafniejsze, niż te z lat późniejszych (bo łatwiej było oczywiście charakteryzować papieży, którzy już byli). Podobnie jak czterowiersze Nostradamusa, można przyporządkowywać najzupełniej dowolne znaczenia do słów charakteryzujących papieży.
Jeśli spróbujemy przypisać łacińskie pseudonimy kolejnym papieżom znanym nam z historii, przekonamy się, że papież Leon XIII jest określony jako "Lumen de coelo", kolejni papieże to zaś: "Ignis ardens" (Ogień gorejący); "Religio depopulata" (Religia spustoszona); "Fides intrepida" (Wiara nieustraszona); "Pastor angelicus" (Pasterz anielski); "Pastor et nauta" (Pasterz i żeglarz); "Flos florum" (Kwiat kwiatów); "De medietate lunae" (Z połowy księżyca); "De labore Solis" (Z pracy słońca); "De gloria olivae" (Z chwały oliwnego drzewa) i "Petrus Romanus" (Piotr Rzymianin). Nas szczególnie interesują oczywiście ci, których pamiętamy. Otóż zwolennicy prawdziwości tych przepowiedni podkreślają, że Jan XXIII, który jako patriarcha Wenecji sporo pływał gondolą, pasuje do łacińskiego pseudonimu "Pastor et nauta" - Pasterz żeglarz. Paweł VI, który miał w herbie lilie, czyli kwiat kwiatów, dlatego właśnie otrzymał nazwę "Flos florum" (aczkolwiek poprzedni papieże także mieli kwiaty we własnych herbach). Jan Paweł I został zas określony jako "De medietate lune" (Z połowy księżyca), bo jego pontyfikat trwał krótko: zmarł 33 dni po konklawe. Jak widać zawsze znajdzie się jakiś punkt odniesienia do życiorysu papieża, jeśli tylko pragnie się go znaleźć. Jan Paweł II określony jest jako "De labore Solis" (Z pracy Słońca). Można to interpretować przeróżnie. Jedni widzą w tym określeniu odniesienie do podróży papieskich, gdyż papież docierał wszędzie tam, gdzie dociera słońce, inni wskazują na fakt, że zarówno w dniu urodzin Karola Wojtyły, jak i w dniu jego pogrzebu było widoczne na Ziemi zaćmienie Słońca. Bez większych trudności można też snuć inne interpretacje, na przykład, że jest to aluzja do pracy fizycznej Wojtyły w czasie wojny, gdy był robotnikiem.
Następcą "De labore Solis" jest w przepowiedni "Gloria Olivae" (Chwała oliwki), co było wcześniej interpretowane jako aluzja do oliwkowego koloru skóry, a więc miało przepowiadać Murzyna na papieskim tronie. Gałązka oliwna stanowi popularny symbol wśród ludów wywodzących się z kultury Śródziemnomorskiej, m.in. w kulturze ludów semickich. Były więc spekulacje, że chodzi o papieża z żydowskim pochodzeniem, zwłaszcza, ze Paweł nazywa Izrael drzewem oliwnym (Rz 11). Obecnie próbuje się te słowa o oliwce dopasować do wiadomego nam już faktu, że papieżem nie został kardynał Francis Arinze ani kardynał Lustiger. Pojawiły się więc interpretacje, że wzmianka o oliwce odnosi się do imienia, które przyjął Joseph Ratzinger. Św. Benedykt jest twórcą zakonu Benedyktynów, który jako swój symbol przyjął gałązkę oliwki. Można też spotkać się z interpretacją, która sugeruje, że gloria olivae ma coś wspólnego z faktem, że Joseph Ratzinger był prefekten Kongregacji ds. Nauki Wiary. Zwolennicy tej teorii powołują się na Ap 11, 4-5 "Ci są dwie oliwy i dwa świeczniki, stojące przed obliczem Pana wszystkiej ziemi. A jeśliby im kto chciał szkodzić, ogień wynijdzie z ust ich i pożre nieprzyjacioły ich; a jeśliby im kto chciał szkodzić, ten też tak musi być zabity".
Oczywiście zawsze uda się tak naciągnąć, aby pasowało(dla przykładu zob. tutaj). Ogólnikowe określenia mogą być w dowolny sposób zinterpretowane post factum w celu wytłumaczenia, dlaczego na tron Piotrowy została wybrana właśnie ta osoba. Gdyby została wybrana inna również udałoby się znaleźć jakiś sposób na powiazanie z proroctwem. Nie ukrywam, że bardzo sceptycznie podchodze do tego wszystkiego.
Odnośnie ostaniego papieża przepowiednia nie ogranicza się tylko do łacińskiego pseudonimu, ale podaje dłuższą informację: "In persecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui pascet oves in multis tribulationibus: quibus transactis civitas septicollis diruetur, et Iudex tremendus iudicabit populum suum. Finis". Co możemy przetłumaczyć następująco: "W czasie najgorszego prześladowania Świętego Kościoła Rzymskiego zasiądzie Petrus Romanus [Piotr Rzymianin], który będzie paść owce podczas wielu utrapień, po czym miasto siedmiu wzgórz zostanie zniszczone i straszny Sędzia osądzi swój lud. Koniec." A zatem zgodnie z "Proroctwem św. Malachiasza" już niebawem czeka nas Paruzja. No cóż... Będziemy mogli się przekonać, czy to prawda. W najdawniejszych dokumentach chrześcijańskich (1 Tes 4, 15; 1 Kor 15, 23) przez wyraz "paruzja" rozumiano powrót Chrystusa w chwale pod koniec dziejów, żeby osądzić świat (Mt 24, 29-31; 25, 31-46). Będzie to "dzień Pana" (1 Kor 1, 8), kiedy to Chrystus "drugi raz się ukaże" (Hbr 9, 28). Chrześcijanie są zaś zobowiązani do czekania na powrót Chrystusa.
Synoptycy łączą oczekiwanie na koniec świata z zachętą do czuwania (Mt 24, 36-25, 13; Mk 13, 1-37; Łk 21, 5- 36). A zatem chrześcjanie wszystkich pokoleń zawsze żyją własciwie w okresie Adwentu - oczekiwania na przyjście Pana. Co wiecej, modlitwa pierwszych chrześcijan ("Maran atha") była prośbą o to, aby Pan przyszedł jak najszybciej. Tymi słowami kończy się właśnie Apokalipsa: "Przyjdź Panie Jezu!". Każde pokolenie chrześcijan powinno żyć tak, jakby było pokoleniem paruzji. Jan Paweł II powtarzał tak często "Nie lękajcie się!" Teksty biblijne przesycone są atmosferą końca czasów i sądu ostatecznego, ale przede wszystkim są przesłaniem nadziei. Autorzy natchnieni piszą o czasach trudnych, o okresie ucisku i prześladowań, o wojnach, kataklizmach, o niezwykłych zjawiskach. Wszystko jednak skończy się dobrze! Historia zmierza do swego celu, ale Chrystus nie pozostawił nam żadnych wskazówek czasowych. Złudne zatem i mylące są wszelkie próby przewidzenia końca świata. Chrystus zapewnił nas jedynie, że koniec nie nastąpi, zanim Jego zbawcze dzieło nie ogarnie całego świata za pośrednictwem głoszenia Ewangelii: "A ta Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec" (Mt 24, 14). Jezus przestrzegł równocześnie przed dociekaniem, kiedy to nastąpi: "Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą" ((Dz 1, 7). "O dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec" (Mk 13,32).
Wielu ludzi oczywiście chciałoby poznać przyszłość i datę końca świata. Chcieliby wiedzieć, co będzie jutro, za rok; co się stanie po śmierci. Są tacy, którzy rozczytują się w horoskopach, wsłuchują się w przeróżne wróżby, przepowiednie; szukają jasnowidzów i różnego rodzaju szarlatanów. Katechizm Kościoła Katolickiego przestrzega przed tego rodzaju praktykami, nazywając je po prostu bezbożnością i grzechem: "Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub świętym. Jednak właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym względzie" (KKK 2115 nn.). Niezależnie od wiarygodności "Przepowiedni św. Malachiasza" powinniśmy żyć tak jakby czas paruzji był bliski, bo już od dwóch tysięcy lat żyjemy w czasach ostatecznych.
Tekst proroctwa:
POPES PROPHETIA S. MALACHIAE ARCHIESCOPI DE SUMMIS PONTIFICIBUS:
Ex castro Tyberis
Inimicus expulsus.
Ex magnitudine montis.
Abbas Suburranus.
De rure albo.
Ex tetro carcere.
Via trans-Tyberina.
De Pannonia Tusciae.
Ex ansere custode.
Lux in ostio.
Sus in cribo.
Ensis Laurentii.
De schola exiet.
De rure bovensi.
Comes signatus.
Canonicus de latere.
Avis Ostiensis.
Leo Sabinus.
Comes Laurentius.
Signum Ostiense.
Hierusalem Campaniae.
Draca depressus.
Anguinus vir.
Concionatur Gallus.
Bonus Comes.
Piscator Tuscus.
Rosa composita.
Ex teloneo liliacei Martini.
Ex rosa leonina.
Picus inter escas.
Ex eremo celsus.
Ex undarum benedictione.
Concionator patereus.
De fessis Aquitanicis.
De sutore osseo.
Corvus schismaticus.
Frigidus Abbas.
De rosa Attrebatensi.
De montibus Pammachii.
Gallus Vice-comes.
Novus de Virgine forti.
De cruce Apostilica.
Luna Cosmedina.
Schisma Barcinonicum.
De Inferno praegnanti.
Cubus de mixtione.
De meliore sydere.
Nauta de ponte nigro.
Flagellum Solis.
Cervus Sirenae.
Corona veli aurei.
Lupa caelestina.
Amator crucis.
De modicitate lunae.
Bos pascens.
De capra et Albergo.
De cervo et Leone.
Piscator Minorita.
Praecursor Siciliae.
Bos Albanus in portu.
De parvo homine.
Fructus jovis juvabit.
De craticula Politiana.
Leo Florentius.
Flos pilaei aegri.
Hiacynthus medicorum.
De corona Montana.
Frumentum floccidum.
De fide Petri.
Aesculapii pharmacum.
Angelus nemorosus.
Medium corpus pilarum.
Axis in medietate signi.
De rore caeli.
De antiquitate Urbis.
Pia civitas in bello.
Crux Romulea.
Undosus Vir.
Gens perversa.
In tribulatione pacis.
Lilium et rosa.
Jucunditas crucis.
Montium custos.
Sydus Olorum.
De flumine magno.
Bellua insatiabilis
Poenitentia gloriosa.
Rastrum in porta.
Flores circumdati.
De bona Religione.
Miles in bello.
Columna excelsa.
Animal rurale.
Rosa Umbriae.
Ursus velox.
Peregrinus Apostolicus
Aquila rapax.
Canis et coluber.
Vir religiosus.
De balneis hetruriae.
Crux de cruce.
Lumen in caelo.
Ignis ardent.
Religio depopulata.
Fides intrepida.
Pastor angelicus.
Pastor et Nauta.
Flos florum.
De medietate Lunae.
De labore Solis.
Gloria olivae.
In persecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui
pascet oues in multis tribulationibus : quibus transactis
ciuitas septicollis diruetur, et Iudex tremedus iudicabit po
pulum suum. Finis.
Kodeks Prawa Kanonicznego w przekroju
Prawo Kanoniczne
KODEKS PRAWA KANONICZNEGO
Księga I
NORMY OGÓLNE
NORMY OGÓLNE
Tytuł I - USTAWY KOŚCIELNE (7-22)
Tytuł II - ZWYCZAJ (23-28)
Tytuł III - DEKRETY OGÓLNE ORAZ INSTRUKCJE (29-34)
Tytuł IV - POSZCZEGÓLNE AKTY ADMINISTRACYJNE
Rozdział I: Normy wspólne (35-47)
Rozdział II: Dekrety i poszczególne nakazy (48-58)
Rozdział III: Reskrypty (59-75)
Rozdział IV: Przywileje (76-84)
Rozdział V: Dyspensy (85-93)
Tytuł V - STATUTY I PRZEPISY PORZĄDKOWE (94-95)
Tytuł VI - OSOBY FIZYCZNE I PRAWNE
Rozdział I: Pozycja kanoniczna osób fizycznych (96-112)
Rozdział II: Osoby prawne (113-123)
Tytuł VII - AKTY PRAWNE (124-128)
Tytuł VIII - WŁADZA RZĄDZENIA (129-144)
Tytuł IX - URZĘDY KOŚCIELNE (145)
Rozdział I: Powierzenie urzędu kościelnego (146-183)
Rozdział II: Utrata urzędu kościelnego (184-196)
Tytuł X - PRZEDAWNIENIE (197-199)
Tytuł XI - OBLICZANIE CZASU (200-203)
Księga II
LUD BOŻY
Część I - WIERNI
WIERNI (204-207)
Tytuł I - PRAWA I OBOWIĄZKI WSZYTKICH WIERNYCH (208-223)
Tytuł II - OBOWIĄZKI PRAWA WIERNYCH ŚWIECKICH (224-231)
Tytuł III - ŚWIĘCI SZAFARZE CZYLI DUCHOWNI
Rozdział I: Kształcenie duchowieństwa (232-293)
Rozdział II: Przynależność czyli inkardynacja duchowieństwa (265-272)
Rozdział III: Obowiązki i prawa duchownych (273-289)
Rozdział IV: Utrata stanu duchownego (290-293)
Tytuł IV - PRAŁATURY PERSONALNE (294-297)
Tytuł V - STOWARZYSZENIA WIERNYCH
Rozdział I: Normy wspólne (298-311)
Rozdział II: Publiczne stowarzyszenia wiernych (312-320)
Rozdział III: Prywatne stowarzyszenia wiernych (321-326)
Rozdział IV: Normy specjalne dotyczące stowarzyszeń świeckich (327-329)
Część II - HIERARCHICZNY USTRÓJ KOŚCIOŁA
Sekcja I: NAJWYŻSZA WŁADZA KOŚCIOŁA
Rozdział I: Biskup Rzymski i Kolegium Biskupów (330-341)
Rozdział II: Synod Biskupów (342-348)
Rozdział III: Kardynałowie Świętego Kościoła Katolickiego (349-359)
Rozdział IV: Kuria Rzymska (360-361)
Rozdział IV: Legaci Biskupa Rzymskiego (362-367)
Sekcja II: KOŚCIOŁY PARTYKULARNE ORAZ ICH ZESPOŁY
Tytuł I - KOŚCIOŁY PARTYKULARNE I USTANOWIONA W NICH WŁADZA
Rozdział I: Kościoły partykularne (368-374)
Rozdział II: Biskupi (375-411)
Rozdział III: Przeszkoda w działaniu i wakans stolicy (412-430)
Tytuł II - ZESPOŁY KOŚCIOŁÓW PARTYKULARNYCH
Rozdział I: Prowincje i regiony kościelne (431-434)
Rozdział II: Metropolici (435-438)
Rozdział III: Synody partykularne (439-446)
Rozdział IV: Konferencje Episkopatu (447-459)
Tytuł III -WEWNĘTRZNA ORGANIZACJA KOŚCIOŁÓW PARTYKULARNYCH
Rozdział I: Synod diecezjalny (460-468)
Rozdział II: Kuria diecezjalna (469-494)
Rozdział III: Rada kapłańska i kolegium konsultorów (495-502)
Rozdział IV: Kapituły kanoników (503-510)
Rozdział V: Rada duszpasterska (511-514)
Rozdział VI: Parafie, proboszczowie, wikariusze parafialni (515-552)
Rozdział VII: Dziekani (553-555)
Rozdział VIII: Rektorzy kościołów, kapelani (556-572)
Część III - INSTYTUTY ŻYCIA KONSEKROWANEGO I STOWARZYSZENIA ŻYCIA APOSTOLSKIEGO
Sekcja I: INSTYTUTY ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Tytuł I - NORMY WSPÓLNE WSZYSTKIM INSTYTUTOM ŻYCIA KONSEKROWANEGO (573-606)
Tytuł II -INSTYTUTY ZAKONNE (607)
Rozdział I: Domy zakonne, ich erekcja i znoszenie (608-616)
Rozdział II: Zarząd instytutów (617-640)
Rozdział III: Przyjmowanie kandydatów i kształcenie członków (641-661)
Rozdział IV: Obowiązki i prawa instytutów oraz ich członków (662-672)
Rozdział V: Apostolstwo instytutów (673-683)
Rozdział VI: Wyłączenie członków z instytutu (684-704)
Rozdział VII: Zakonnicy wyniesieni do godności biskupiej (705-707)
Rozdział VIII: Konferencje wyższych przełożonych (708-709)
Tytuł III - INSTYTUTY ŚWIECKIE (710-730)
Sekcja II: STOWARZYSZENIA ŻYCIA APOSTOLSKIEGO (731-746)
Księga III
NAUCZYCIELSKIE ZADANIE KOŚCIOŁA
KANONY WSTĘPNE (747-755)
Tytuł I - POSŁUGA SŁOWA BOŻEGO (756-761)
Rozdział I: Przepowiadanie Słowa Bożego (762-772)
Rozdział II: Nauczanie katechetyczne (773-780)
Tytuł II - MISYJNA DZIAŁALNOŚĆ KOŚCIOŁA (781-792)
Tytuł III - WYCHOWANIE KATOLICKIE (793-795)
Rozdział I: Szkoły (796-806)
Rozdział II: Uniwersytety katolickie oraz inne instytuty wyższych studiów (807-814)
Rozdział III: Uniwersytety i fakultety katolickie (815-821)
Tytuł IV - ŚRODKI SPOŁECZNEGO PRZEKAZU, W SZCZEGÓLNOŚCI KSIĄŻKI (822-832)
Tytuł V - WYZNANIE WIARY (833)
Księga IV
UŚWIĘCAJĄCE ZADANIE KOŚCIOŁA
KANONY WSTĘPNE (834-839)
Część I - SAKRAMENTY
KANONY WSTĘPNE (840-848)
Tytuł I - CHRZEST (849)
Rozdział I: Sprawowanie chrztu (850-860)
Rozdział II: Szafarz chrztu (861-863)
Rozdział III: Przyjmujący chrzest (864-871)
Rozdział IV: Chrzestni (872-874)
Rozdział V: Stwierdzenie i zapisanie przyjęcia chrztu (875-878)
Tytuł II - SAKRAMENT BIERZMOWANIA (879)
Rozdział I: Sprawowanie bierzmowania (880-881)
Rozdział II: Szafarz bierzmowania (882-888)
Rozdział III: Przyjmujący bierzmowanie (889-891)
Rozdział IV: Świadkowie (892-893)
Rozdział V: Stwierdzenie i zapisanie bierzmowania (894-896)
Tytuł III - NAJŚWIĘTSZA EUCHARYSTIA (897-898)
Rozdział I: Sprawowanie Eucharystii (899-933)
Rozdział II: Przechowywanie i kult Najświętszej Eucharystii (934-944)
Rozdział III: Ofiary mszalne (945-958)
Tytuł IV - SAKRAMENT POKUTY (959)
Rozdział I: Sprawowanie sakramentu (960-964)
Rozdział II: Szafarz sakramentu pokuty (965-986)
Rozdział III: Penitent (987-991)
Rozdział IV: Odpusty (992-997)
Tytuł V - SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH (998)
Rozdział I: Sprawowanie sakramentu (999-1002)
Rozdział II: Szafarz namaszczenia chorych (1003)
Rozdział III: Osoby, którym należy udzielać namaszczenia chorych (1004-1007)
Tytuł VI - ŚWIĘCENIA (1009-1009)
Rozdział I: Udzielanie i szafarz święceń (1010-1023)
Rozdział II: Kandydaci do święceń (1024-1052)
Rozdział III: Zapisanie i świadectwo święceń (1053-1054)
Tytuł VI - MAŁŻEŃSTWO (1055-1062)
Rozdział I: Pasterska troska i czynności poprzedzające zawarcie małżeństwa (1063-1072)
Rozdział II: Przeszkody zrywające w ogólności (1073-1082)
Rozdział III: Poszczególne przeszkody zrywające (1083-1094)
Rozdział IV: Zgoda małżeńska 1095-1107)
Rozdział V: Forma zawarcia małżeństwa (1108-1123)
Rozdział VI: Małżeństwa mieszane (1124-1129)
Rozdział VII: Małżeństwo zawierane tajnie (1130-1133)
Rozdział VIII: Skutki małżeństwa (1134-1140)
Rozdział IX: Rozłączenie małżonków (1141-1155)
Rozdział X: Uważnienie małżeństwa (1156-1165)
Część II - POZOSTAŁE AKTY KULTU BOŻEGO
Tytuł I - SAKRAMENTALIA (1166-1172)
Tytuł II - LITURGIA GODZIN (1173-1175)
Tytuł III - POGRZEB KOŚCIELNY (1176)
Rozdział I: Odprawianie pogrzebu (1177-1182)
Rozdział II: Osoby, którym należy udzielić lub odmówić pogrzebu kościelnego (1183-1185)
Tytuł IV - KULT ŚWIĘTYCH, OBRAZÓW I RELIKWII (1186-1190)
Tytuł V - ŚLUB I PRZYSIĘGA
Rozdział I: Ślub (1191-1198)
Rozdział II: Przysięga (1199-1204)
Część III - MIEJSCA I CZASY ŚWIĘTE
Tytuł I - MIEJSCA ŚWIĘTE (1205-1213)
Rozdział I: Kościoły (1214-1222)
Rozdział II: Kaplice (1223-1229)
Rozdział III: Sanktuaria (1230-1234)
Rozdział IV: Ołtarze (1235-1239)
Rozdział V: Cmentarze (1240-1243)
Tytuł II - CZASY ŚWIĘTE (1244-1243)
Rozdział I: Dni świąteczne (1246-1248)
Rozdział II: Dni pokuty (1249-1253)
Księga V
DOBRA DOCZESNE KOŚCIOŁA
KANONY WSTĘPNE (1254-1258)
Tytuł I - NABYWANIE DÓBR (1259-1272)
Tytuł II - ZARZĄD DÓBR (1273-1289)
Tytuł III - UMOWY, ZWŁASZCZA ALIENACJA (1290-1298)
Tytuł IV - POBOŻNE ZAPISY W OGÓLNOŚCI. POBOŻNE FUNDACJE (1299-1310)
Księga VI
SANKCJE W KOŚCIELE
Część I - PRZESTĘPSTWA I KARY W OGÓLNOŚCI
Tytuł I - KARANIE PRZESTĘPSTW W OGÓLNOŚCI (1311-1312)
Tytuł II - USTAWA KARNA I NAKAZ KARNY (1313-1320)
Tytuł III - PODMIOT SANKCJI KARNYCH (1321-1330)
Tytuł IV - KARY ORAZ INNE ŚRODKI KARNE
Rozdział I: Cenzury (1331-1335)
Rozdział II: Kary ekspijacyjne (1336-1338)
Rozdział III: Środki karne i pokuty (1339-1340)
Tytuł V - WYMIERZANIE KAR (1341-1353)
Tytuł VI - USTANIE KAR (1354-1363)
Część II - KARY ZA POSZCZEGÓLNE PRZESTĘPSTWA
Tytuł I - PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO RELIGII I JEDNOŚCI KOŚCIOŁA (1364-1369)
Tytuł II - PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WŁADZY KOŚCIELNEJ I WOLNOŚCI KOŚCIOŁA (1370-1377)
Tytuł III - UZURPACJA KOŚCIELNYCH ZADAŃ ORAZ PRZESTĘPSTWA W ICH WYKONYWANIU (1378-1389)
Tytuł IV - PRZESTĘPSTWO FAŁSZU (1390-1391)
Tytuł V - PRZESTĘPSTWO PRZECIWKO SPECJALNYM OBOWIĄZKOM (1392-1396)
Tytuł VI - PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO ŻYCIU I WOLNOŚCI CZŁOWIEKA (1397-1398)
Tytuł VII - ZASADA OGÓLNA (1399)
KSIĘGA VII
PROCESY
CZĘŚĆ I - POSTĘPOWANIE SĄDOWE W OGÓLNOŚCI (1400-1403)
Tytuł I - WŁAŚCIWOŚCI SĄDU (1404-1416)
Tytuł II - RÓŻNE STOPNIE I RODZAJE TRYBUNAŁÓW (1417-1418)
Rozdział I - Trybunał pierwszej instancji (1419-1437)
Rozdział II - Trybunał drugiej instancji (1438-1441)
Rozdział III - Trybunały Stolicy Apostolskiej (1442-1445)
Tytuł III - ZASADY DZIAŁANIA TRYBUNAŁÓW
Rozdział I - Obowiązki sędziów i pracowników trybunału (1446-1457)
Rozdział II - Kolejność rozpoznawania spraw (1458-1464)
Rozdział III - Terminy i odrzucenia sądowe (1465-1467)
Rozdział IV - Miejsce sądu (1468-1469)
Rozdział V - Osoby, które dopuszcza się do auli, oraz sposób sporządzania i przechowywania akt (1470-1475)
Tytuł IV - STRONY W SPRAWIE
Rozdział I - Powód i strona pozwana (1476-1480)
Rozdział II - Pełnomocnicy sadowi i adwokaci (1481-1490)
Tytuł V - SKARGI I ZARZUTY
Rozdział I - Skargi i zarzuty w ogólności (491-1495)
Rozdział II - Poszczególne skargi i zarzuty (1496-1500)
CZĘŚĆ II - PROCES SPORNY
Sekcja I - ZWYKŁY PROCES SPORNY
Tytuł I - WPROWADZENIE SPRAWY
Rozdział I - Skarga powodowa (1501-1506)
Rozdział II. - Wezwanie sądowe i zawiadomienie o aktach sądowych (1507-1512)
Tytuł II - ZAWIĄZANIE SPORU (1513-1516)
Tytuł III - INSTANCJA SPORU (1517-1525)
Tytuł IV - DOWODY (1526-1529)
Rozdział I - Oświadczenie stron (1530-1538)
Rozdział II - Dowód z dokumentów (1539-l546)
Rozdział III - Świadkowie i zeznania (1547-1573)
Rozdział IV - Biegli (1574-1581)
Rozdział V - Wizja lokalna i oględziny sądowe (1582-1583)
Rozdział VI - Domniemania (1584-1586)
Tytuł V - SPRAWY WPADKOWE (1587-1597)
Rozdział I - Niestawiennictwo stron (1592-1595)
Rozdział II - Udział trzeciej osoby w sprawie (1596-1597)
Tytuł VI - OGŁOSZENIE AKT, ZAMKNIĘCIE POSTĘPOWANIA DOWODOWEGO, DYSKUSJA SPRAWY (1598-1606)
Tytuł VII - ORZECZENIE SĘDZIEGO (1607- 1618)
Tytuł VIII - ZASKARŻENIE WYROKU (1619-1640)
Rozdział I - Skarga o nieważność wyroku (1619-1627)
Rozdział II - Apelacja (1628-1640)
Tytuł IX - STAN RZECZY OSĄDZONEJ I PRZYWRÓCENIE DO STANU POPRZEDNIEGO
Rozdział I - Stan rzeczy osądzonej (1641- 1644)
Rozdział II - Przywrócenie do stanu poprzedniego (1645-1648)
Tytuł X - KOSZTY SĄDOWE I BEZPŁATNA POMOC (1649)
Tytuł XI - WYKONANIE WYROKU (1650-1655)
Sekcja II - USTNY PROCES SPORNY (1656-1670)
CZĘŚĆ III - NIEKTÓRE PROCESY SPECJALNE
Tytuł I - PROCESY MAŁŻEŃSKIE
Rozdział I - Sprawy o orzeczenie nieważności małżeństwa (1671-1691)
Rozdział II - Sprawy o separację małżonków (1692-1696)
Rozdział III - Proces do dyspensy od małżeństwa zawartego a niedopełnionego (1697-1706)
Rozdział IV - Proces dotyczący domniemanej śmierci współmałżonka (1707)
Tytuł II - SPRAWY O ORZECZENIE NIEWAŻNOŚCI ŚWIĘCEŃ (1708-1712)
Tytuł III - SPOSOBY UNIKNIĘCIA PROCESÓW (1713-1716)
CZĘŚĆ IV - PROCES KARNY
Rozdział I - Wstępne dochodzenie (1717- 1119)
Rozdział II - Przebieg procesu (1720-1728)
Rozdział III - Skarga o naprawienie szkód (1729-1731)
CZĘŚĆ V - SPOSÓB POSTĘPOWANIA W REKURSACH ADMINISTRACYJNYCH ORAZ PRZY USUWANIU LUB PRZENOSZENIU PROBOSZCZÓW
Sekcja I - REKURS PRZECIW DEKRETOM ADMINISTRACYJNYM (1732-1739)
Sekcja II - PROCEDURA PRZY USUWANIU LUB PRZENOSZENIU PROBOSZCZÓW
Rozdział I - Sposób postępowania przy usuwaniu proboszczów (1740-1747)
Rozdział II - Sposób postępowania przy przenoszeniu proboszczów (1748-1752)
KODEKS PRAWA KANONICZNEGO
Księga I
NORMY OGÓLNE
NORMY OGÓLNE
Tytuł I - USTAWY KOŚCIELNE (7-22)
Tytuł II - ZWYCZAJ (23-28)
Tytuł III - DEKRETY OGÓLNE ORAZ INSTRUKCJE (29-34)
Tytuł IV - POSZCZEGÓLNE AKTY ADMINISTRACYJNE
Rozdział I: Normy wspólne (35-47)
Rozdział II: Dekrety i poszczególne nakazy (48-58)
Rozdział III: Reskrypty (59-75)
Rozdział IV: Przywileje (76-84)
Rozdział V: Dyspensy (85-93)
Tytuł V - STATUTY I PRZEPISY PORZĄDKOWE (94-95)
Tytuł VI - OSOBY FIZYCZNE I PRAWNE
Rozdział I: Pozycja kanoniczna osób fizycznych (96-112)
Rozdział II: Osoby prawne (113-123)
Tytuł VII - AKTY PRAWNE (124-128)
Tytuł VIII - WŁADZA RZĄDZENIA (129-144)
Tytuł IX - URZĘDY KOŚCIELNE (145)
Rozdział I: Powierzenie urzędu kościelnego (146-183)
Rozdział II: Utrata urzędu kościelnego (184-196)
Tytuł X - PRZEDAWNIENIE (197-199)
Tytuł XI - OBLICZANIE CZASU (200-203)
Księga II
LUD BOŻY
Część I - WIERNI
WIERNI (204-207)
Tytuł I - PRAWA I OBOWIĄZKI WSZYTKICH WIERNYCH (208-223)
Tytuł II - OBOWIĄZKI PRAWA WIERNYCH ŚWIECKICH (224-231)
Tytuł III - ŚWIĘCI SZAFARZE CZYLI DUCHOWNI
Rozdział I: Kształcenie duchowieństwa (232-293)
Rozdział II: Przynależność czyli inkardynacja duchowieństwa (265-272)
Rozdział III: Obowiązki i prawa duchownych (273-289)
Rozdział IV: Utrata stanu duchownego (290-293)
Tytuł IV - PRAŁATURY PERSONALNE (294-297)
Tytuł V - STOWARZYSZENIA WIERNYCH
Rozdział I: Normy wspólne (298-311)
Rozdział II: Publiczne stowarzyszenia wiernych (312-320)
Rozdział III: Prywatne stowarzyszenia wiernych (321-326)
Rozdział IV: Normy specjalne dotyczące stowarzyszeń świeckich (327-329)
Część II - HIERARCHICZNY USTRÓJ KOŚCIOŁA
Sekcja I: NAJWYŻSZA WŁADZA KOŚCIOŁA
Rozdział I: Biskup Rzymski i Kolegium Biskupów (330-341)
Rozdział II: Synod Biskupów (342-348)
Rozdział III: Kardynałowie Świętego Kościoła Katolickiego (349-359)
Rozdział IV: Kuria Rzymska (360-361)
Rozdział IV: Legaci Biskupa Rzymskiego (362-367)
Sekcja II: KOŚCIOŁY PARTYKULARNE ORAZ ICH ZESPOŁY
Tytuł I - KOŚCIOŁY PARTYKULARNE I USTANOWIONA W NICH WŁADZA
Rozdział I: Kościoły partykularne (368-374)
Rozdział II: Biskupi (375-411)
Rozdział III: Przeszkoda w działaniu i wakans stolicy (412-430)
Tytuł II - ZESPOŁY KOŚCIOŁÓW PARTYKULARNYCH
Rozdział I: Prowincje i regiony kościelne (431-434)
Rozdział II: Metropolici (435-438)
Rozdział III: Synody partykularne (439-446)
Rozdział IV: Konferencje Episkopatu (447-459)
Tytuł III -WEWNĘTRZNA ORGANIZACJA KOŚCIOŁÓW PARTYKULARNYCH
Rozdział I: Synod diecezjalny (460-468)
Rozdział II: Kuria diecezjalna (469-494)
Rozdział III: Rada kapłańska i kolegium konsultorów (495-502)
Rozdział IV: Kapituły kanoników (503-510)
Rozdział V: Rada duszpasterska (511-514)
Rozdział VI: Parafie, proboszczowie, wikariusze parafialni (515-552)
Rozdział VII: Dziekani (553-555)
Rozdział VIII: Rektorzy kościołów, kapelani (556-572)
Część III - INSTYTUTY ŻYCIA KONSEKROWANEGO I STOWARZYSZENIA ŻYCIA APOSTOLSKIEGO
Sekcja I: INSTYTUTY ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Tytuł I - NORMY WSPÓLNE WSZYSTKIM INSTYTUTOM ŻYCIA KONSEKROWANEGO (573-606)
Tytuł II -INSTYTUTY ZAKONNE (607)
Rozdział I: Domy zakonne, ich erekcja i znoszenie (608-616)
Rozdział II: Zarząd instytutów (617-640)
Rozdział III: Przyjmowanie kandydatów i kształcenie członków (641-661)
Rozdział IV: Obowiązki i prawa instytutów oraz ich członków (662-672)
Rozdział V: Apostolstwo instytutów (673-683)
Rozdział VI: Wyłączenie członków z instytutu (684-704)
Rozdział VII: Zakonnicy wyniesieni do godności biskupiej (705-707)
Rozdział VIII: Konferencje wyższych przełożonych (708-709)
Tytuł III - INSTYTUTY ŚWIECKIE (710-730)
Sekcja II: STOWARZYSZENIA ŻYCIA APOSTOLSKIEGO (731-746)
Księga III
NAUCZYCIELSKIE ZADANIE KOŚCIOŁA
KANONY WSTĘPNE (747-755)
Tytuł I - POSŁUGA SŁOWA BOŻEGO (756-761)
Rozdział I: Przepowiadanie Słowa Bożego (762-772)
Rozdział II: Nauczanie katechetyczne (773-780)
Tytuł II - MISYJNA DZIAŁALNOŚĆ KOŚCIOŁA (781-792)
Tytuł III - WYCHOWANIE KATOLICKIE (793-795)
Rozdział I: Szkoły (796-806)
Rozdział II: Uniwersytety katolickie oraz inne instytuty wyższych studiów (807-814)
Rozdział III: Uniwersytety i fakultety katolickie (815-821)
Tytuł IV - ŚRODKI SPOŁECZNEGO PRZEKAZU, W SZCZEGÓLNOŚCI KSIĄŻKI (822-832)
Tytuł V - WYZNANIE WIARY (833)
Księga IV
UŚWIĘCAJĄCE ZADANIE KOŚCIOŁA
KANONY WSTĘPNE (834-839)
Część I - SAKRAMENTY
KANONY WSTĘPNE (840-848)
Tytuł I - CHRZEST (849)
Rozdział I: Sprawowanie chrztu (850-860)
Rozdział II: Szafarz chrztu (861-863)
Rozdział III: Przyjmujący chrzest (864-871)
Rozdział IV: Chrzestni (872-874)
Rozdział V: Stwierdzenie i zapisanie przyjęcia chrztu (875-878)
Tytuł II - SAKRAMENT BIERZMOWANIA (879)
Rozdział I: Sprawowanie bierzmowania (880-881)
Rozdział II: Szafarz bierzmowania (882-888)
Rozdział III: Przyjmujący bierzmowanie (889-891)
Rozdział IV: Świadkowie (892-893)
Rozdział V: Stwierdzenie i zapisanie bierzmowania (894-896)
Tytuł III - NAJŚWIĘTSZA EUCHARYSTIA (897-898)
Rozdział I: Sprawowanie Eucharystii (899-933)
Rozdział II: Przechowywanie i kult Najświętszej Eucharystii (934-944)
Rozdział III: Ofiary mszalne (945-958)
Tytuł IV - SAKRAMENT POKUTY (959)
Rozdział I: Sprawowanie sakramentu (960-964)
Rozdział II: Szafarz sakramentu pokuty (965-986)
Rozdział III: Penitent (987-991)
Rozdział IV: Odpusty (992-997)
Tytuł V - SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH (998)
Rozdział I: Sprawowanie sakramentu (999-1002)
Rozdział II: Szafarz namaszczenia chorych (1003)
Rozdział III: Osoby, którym należy udzielać namaszczenia chorych (1004-1007)
Tytuł VI - ŚWIĘCENIA (1009-1009)
Rozdział I: Udzielanie i szafarz święceń (1010-1023)
Rozdział II: Kandydaci do święceń (1024-1052)
Rozdział III: Zapisanie i świadectwo święceń (1053-1054)
Tytuł VI - MAŁŻEŃSTWO (1055-1062)
Rozdział I: Pasterska troska i czynności poprzedzające zawarcie małżeństwa (1063-1072)
Rozdział II: Przeszkody zrywające w ogólności (1073-1082)
Rozdział III: Poszczególne przeszkody zrywające (1083-1094)
Rozdział IV: Zgoda małżeńska 1095-1107)
Rozdział V: Forma zawarcia małżeństwa (1108-1123)
Rozdział VI: Małżeństwa mieszane (1124-1129)
Rozdział VII: Małżeństwo zawierane tajnie (1130-1133)
Rozdział VIII: Skutki małżeństwa (1134-1140)
Rozdział IX: Rozłączenie małżonków (1141-1155)
Rozdział X: Uważnienie małżeństwa (1156-1165)
Część II - POZOSTAŁE AKTY KULTU BOŻEGO
Tytuł I - SAKRAMENTALIA (1166-1172)
Tytuł II - LITURGIA GODZIN (1173-1175)
Tytuł III - POGRZEB KOŚCIELNY (1176)
Rozdział I: Odprawianie pogrzebu (1177-1182)
Rozdział II: Osoby, którym należy udzielić lub odmówić pogrzebu kościelnego (1183-1185)
Tytuł IV - KULT ŚWIĘTYCH, OBRAZÓW I RELIKWII (1186-1190)
Tytuł V - ŚLUB I PRZYSIĘGA
Rozdział I: Ślub (1191-1198)
Rozdział II: Przysięga (1199-1204)
Część III - MIEJSCA I CZASY ŚWIĘTE
Tytuł I - MIEJSCA ŚWIĘTE (1205-1213)
Rozdział I: Kościoły (1214-1222)
Rozdział II: Kaplice (1223-1229)
Rozdział III: Sanktuaria (1230-1234)
Rozdział IV: Ołtarze (1235-1239)
Rozdział V: Cmentarze (1240-1243)
Tytuł II - CZASY ŚWIĘTE (1244-1243)
Rozdział I: Dni świąteczne (1246-1248)
Rozdział II: Dni pokuty (1249-1253)
Księga V
DOBRA DOCZESNE KOŚCIOŁA
KANONY WSTĘPNE (1254-1258)
Tytuł I - NABYWANIE DÓBR (1259-1272)
Tytuł II - ZARZĄD DÓBR (1273-1289)
Tytuł III - UMOWY, ZWŁASZCZA ALIENACJA (1290-1298)
Tytuł IV - POBOŻNE ZAPISY W OGÓLNOŚCI. POBOŻNE FUNDACJE (1299-1310)
Księga VI
SANKCJE W KOŚCIELE
Część I - PRZESTĘPSTWA I KARY W OGÓLNOŚCI
Tytuł I - KARANIE PRZESTĘPSTW W OGÓLNOŚCI (1311-1312)
Tytuł II - USTAWA KARNA I NAKAZ KARNY (1313-1320)
Tytuł III - PODMIOT SANKCJI KARNYCH (1321-1330)
Tytuł IV - KARY ORAZ INNE ŚRODKI KARNE
Rozdział I: Cenzury (1331-1335)
Rozdział II: Kary ekspijacyjne (1336-1338)
Rozdział III: Środki karne i pokuty (1339-1340)
Tytuł V - WYMIERZANIE KAR (1341-1353)
Tytuł VI - USTANIE KAR (1354-1363)
Część II - KARY ZA POSZCZEGÓLNE PRZESTĘPSTWA
Tytuł I - PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO RELIGII I JEDNOŚCI KOŚCIOŁA (1364-1369)
Tytuł II - PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WŁADZY KOŚCIELNEJ I WOLNOŚCI KOŚCIOŁA (1370-1377)
Tytuł III - UZURPACJA KOŚCIELNYCH ZADAŃ ORAZ PRZESTĘPSTWA W ICH WYKONYWANIU (1378-1389)
Tytuł IV - PRZESTĘPSTWO FAŁSZU (1390-1391)
Tytuł V - PRZESTĘPSTWO PRZECIWKO SPECJALNYM OBOWIĄZKOM (1392-1396)
Tytuł VI - PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO ŻYCIU I WOLNOŚCI CZŁOWIEKA (1397-1398)
Tytuł VII - ZASADA OGÓLNA (1399)
KSIĘGA VII
PROCESY
CZĘŚĆ I - POSTĘPOWANIE SĄDOWE W OGÓLNOŚCI (1400-1403)
Tytuł I - WŁAŚCIWOŚCI SĄDU (1404-1416)
Tytuł II - RÓŻNE STOPNIE I RODZAJE TRYBUNAŁÓW (1417-1418)
Rozdział I - Trybunał pierwszej instancji (1419-1437)
Rozdział II - Trybunał drugiej instancji (1438-1441)
Rozdział III - Trybunały Stolicy Apostolskiej (1442-1445)
Tytuł III - ZASADY DZIAŁANIA TRYBUNAŁÓW
Rozdział I - Obowiązki sędziów i pracowników trybunału (1446-1457)
Rozdział II - Kolejność rozpoznawania spraw (1458-1464)
Rozdział III - Terminy i odrzucenia sądowe (1465-1467)
Rozdział IV - Miejsce sądu (1468-1469)
Rozdział V - Osoby, które dopuszcza się do auli, oraz sposób sporządzania i przechowywania akt (1470-1475)
Tytuł IV - STRONY W SPRAWIE
Rozdział I - Powód i strona pozwana (1476-1480)
Rozdział II - Pełnomocnicy sadowi i adwokaci (1481-1490)
Tytuł V - SKARGI I ZARZUTY
Rozdział I - Skargi i zarzuty w ogólności (491-1495)
Rozdział II - Poszczególne skargi i zarzuty (1496-1500)
CZĘŚĆ II - PROCES SPORNY
Sekcja I - ZWYKŁY PROCES SPORNY
Tytuł I - WPROWADZENIE SPRAWY
Rozdział I - Skarga powodowa (1501-1506)
Rozdział II. - Wezwanie sądowe i zawiadomienie o aktach sądowych (1507-1512)
Tytuł II - ZAWIĄZANIE SPORU (1513-1516)
Tytuł III - INSTANCJA SPORU (1517-1525)
Tytuł IV - DOWODY (1526-1529)
Rozdział I - Oświadczenie stron (1530-1538)
Rozdział II - Dowód z dokumentów (1539-l546)
Rozdział III - Świadkowie i zeznania (1547-1573)
Rozdział IV - Biegli (1574-1581)
Rozdział V - Wizja lokalna i oględziny sądowe (1582-1583)
Rozdział VI - Domniemania (1584-1586)
Tytuł V - SPRAWY WPADKOWE (1587-1597)
Rozdział I - Niestawiennictwo stron (1592-1595)
Rozdział II - Udział trzeciej osoby w sprawie (1596-1597)
Tytuł VI - OGŁOSZENIE AKT, ZAMKNIĘCIE POSTĘPOWANIA DOWODOWEGO, DYSKUSJA SPRAWY (1598-1606)
Tytuł VII - ORZECZENIE SĘDZIEGO (1607- 1618)
Tytuł VIII - ZASKARŻENIE WYROKU (1619-1640)
Rozdział I - Skarga o nieważność wyroku (1619-1627)
Rozdział II - Apelacja (1628-1640)
Tytuł IX - STAN RZECZY OSĄDZONEJ I PRZYWRÓCENIE DO STANU POPRZEDNIEGO
Rozdział I - Stan rzeczy osądzonej (1641- 1644)
Rozdział II - Przywrócenie do stanu poprzedniego (1645-1648)
Tytuł X - KOSZTY SĄDOWE I BEZPŁATNA POMOC (1649)
Tytuł XI - WYKONANIE WYROKU (1650-1655)
Sekcja II - USTNY PROCES SPORNY (1656-1670)
CZĘŚĆ III - NIEKTÓRE PROCESY SPECJALNE
Tytuł I - PROCESY MAŁŻEŃSKIE
Rozdział I - Sprawy o orzeczenie nieważności małżeństwa (1671-1691)
Rozdział II - Sprawy o separację małżonków (1692-1696)
Rozdział III - Proces do dyspensy od małżeństwa zawartego a niedopełnionego (1697-1706)
Rozdział IV - Proces dotyczący domniemanej śmierci współmałżonka (1707)
Tytuł II - SPRAWY O ORZECZENIE NIEWAŻNOŚCI ŚWIĘCEŃ (1708-1712)
Tytuł III - SPOSOBY UNIKNIĘCIA PROCESÓW (1713-1716)
CZĘŚĆ IV - PROCES KARNY
Rozdział I - Wstępne dochodzenie (1717- 1119)
Rozdział II - Przebieg procesu (1720-1728)
Rozdział III - Skarga o naprawienie szkód (1729-1731)
CZĘŚĆ V - SPOSÓB POSTĘPOWANIA W REKURSACH ADMINISTRACYJNYCH ORAZ PRZY USUWANIU LUB PRZENOSZENIU PROBOSZCZÓW
Sekcja I - REKURS PRZECIW DEKRETOM ADMINISTRACYJNYM (1732-1739)
Sekcja II - PROCEDURA PRZY USUWANIU LUB PRZENOSZENIU PROBOSZCZÓW
Rozdział I - Sposób postępowania przy usuwaniu proboszczów (1740-1747)
Rozdział II - Sposób postępowania przy przenoszeniu proboszczów (1748-1752)
Wyprawy krzyżowe
Wyprawy krzyżowe, zwane również krucjatami, to zorganizowane przez Kościół i społeczeństwo Europy wojny z Turkami, z Islamem. Wyprawy krzyżowe trwają od końca XI do początków XIV wieku. Nazwa "wyprawy krzyżowe" pochodzi od naszywanych na ubrania uczestników czerwonych krzyży. W wyprawach biorą udział wszystkie grupy społeczne, także dzieci. Hasło do walki z Islamem podał papież Urban II, on też uważany jest za ojca krucjat. W wyniku wypraw powstają państwa krzyżowców na Bliskim wschodzie, w Afryce. W czasie trwania wypraw powstają zakony krzyżowe: Templariusze, Joannici, Krzyżacy. Było dziewięć wypraw krzyżowych, w tym: siedem rycerskich, jedna chłopska (ludowa) i jedna dziecięca.
Walki z Katarami prowadzono w południowej Francji. W ramach rekonkwisty na półwyspie Bałkańskim z Arabami. Na południowo-wschodnich terenach Bałtyku nawracano pogańskich Prusów, Litwinów i Jaćwięgów. Jednak właściwe wyprawy krzyżowe głównie toczyły się na Bliskim Wschodzie i w północno-wschodniej Afryce.
W XI wieku ziemie arabskie zajęli Turcy Seldżucy, którzy od razu stali się przeciwnikami wyznawców chrześcijanizmu. Przyczynami politycznymi wypraw krzyżowych była walka z rozdrobnieniem dzielnicowym państw Europy, z poganami (w ramach akcji nawracania), nadmiar ludności w Europie, szanse na zdobycie nowych ziem, majątków i posiadłości. Do przyczyn gospodarczych zalicza się brak ziem w Europie, klęski żywiołowe spowodowane zbyt małą ilością planów z ziem, które uniemożliwiają wyżywienie społeczeństwa, ogranicza to także ilość towarów, przejęcie szlaków handlowych przez Turków (głównie na Bliskim Wschodzie). Turkowie podbijają Arabów, przejmują Islam i stają się fanatykami religijnymi. Nie zezwalają na pielgrzymki chrześcijan do Ziemi Świętej. W gospodarce podbijają ceny broni, przypraw i materiałów.
Przyczyną bezpośrednią było wystąpienie papieża Urbana II. Cesarstwu bizantyjskiemu bezpośrednio zagrażali graniczący z nimi Turcy Seldżucy (Bizancjum poniosło już kilka klęsk militarnych). Wysłannicy cesarza bizantyjskiego, Aleksy'ego Komnena, chcąc uzyskać pomoc od głowy Kościoła, przedstawili muzułmanów jako straszliwych pogan atakujących chrześcijan. Wizja ta bardzo nie spodobała się papieżowi, który podczas synodu w Clermont w swojej bulli wzywał chrześcijan do walki z Islamem, ogłosił odpust zupełny oraz zapewniał, że krzyżowcom darowane będą wszystkie grzechy przyszłe jak i przeszłe (chodzi tu głównie o darowanie grzechu, który popełniali mordując ludzi):"(...) zwracam się z pokorną prośbą, nie ja, lecz Pan, abyście wy, głosiciele Chrystusowi, częściej nakłaniali wszystkich, do jakiego by kto nie należał stanu, zarówno pieszych, jak i konnych, tak biednych, jak i bogatych, aby oni w porę pomogli wschodnim chrześcijanom i wypędzili z granic chrześcijańskiego świata ludzi tego niecnego rodzaju. Mówię to obecnym, polecam przekazać to nieobecnym. Wszak to nakazuje Chrystus. Wszystkim idącym tam w wypadku ich zgonu na lądzie czy morzu lub w boju z poganami, od tej chwili odpuszczone będą grzechy. To przyrzeczenie idącym daję ja jako upoważniony przez Boga (...)." Przemówienie papieża wzbudziło entuzjazm. Tłumy podjęły wezwanie. Hasłem krzyżowców był okrzyk: "Bóg tak chce". Ludzie wierzący, że Chrystus przyjdzie ponownie na ziemię, aby ich zbawić, postawili sobie za cel wyzwolenie Ziemi Świętej przed jego przybyciem. Na wezwanie papieża zgłosiło się wielu ochotników. Świadczyło to o wysoko rozwiniętym fanatyzmie religijnym, według którego ludzie uważali, że należy walczyć w imię Jezusa.
I wyprawa ludowa miała miejsce w 1096 roku. Na jej czele stanął Piotr z Amiens, zwany także Piotrem Pustelnikiem. Wzięli w niej udział Francuzi i Włosi, czyli około 60-90 tysięcy ludzi. Liczba ta przekroczyła wszelkie oczekiwania papieża. Wyprawa ta była typowo spontaniczna, bez żadnych przygotowań wcześniejszych. Krzyżowcy wędrowali wzdłuż Alp, przez Bałkany, Węgry aż do Konstantynopola, stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego. Trzydzieści procent z krzyżowców ginie w skutek chorób i walk z właścicielami bizantyjskich posiadłości, którzy przyjęli krzyżowców jako wrogów, a nie jako pomoc w walce z Turkami, gdyż cesarz nie został uprzedzony o ich wyprawie. Ludność umiera lub idzie do niewoli. Cesarz ujrzawszy taka watahę ludzi (krzyżowcy składali się głównie z przedstawicieli mieszczaństwa i chłopstwa), a nie jak się ewentualnie spodziewał zorganizowanych oddziałów rycerzy, nie otwiera im bram miasta, a nawet przetransportowywuje przez Bosfor do Imperium Osmańskiego.
Tymczasem w Europie zorganizowano właściwą, to jest rycerską, I wyprawę krzyżową, która wyruszyła jeszcze w 1096 roku przeciwko wyznawcom Islamu. Składała się głównie z rycerstwa normandzkiego i z Lotaryngii, czyli około 90 tysięcy ludzi. Najpierw udali się do Konstantynopola, gdzie złożyli przysięgę na wierność cesarzowi oraz przysięgę lenną, czyli że zdobyte przez krzyżowców ziemie będę przeznaczone dla Konstantynopola. Innowierców do wiary chrześcijańskiej nawracano mieczem. Była to najbardziej udana wyprawa. Od Turków przejęto: Armenię, Azję Mniejszą, Akkę. 20 października 1097r,. rozpoczęła siedmiomiesięczne oblężenie Antiochii, zakończone jej zdobyciem. 7 czerwca 1099r. krzyżowcy przybyli pod mury Jerozolimy, która zdobyli dopiero 15 lipca 1099r, mordując cała miejscowa ludność (40 000 ofiar). Na zajętych terenach utworzono królestwo Jerozolimskie. Pierwsi władcy tego królestwa to Gotfryd de Bouillon a potem jego brat Balwin I. Królestwo Jerozolimskie żyło we wrogim otoczeniu, uzależnione było od europejskiego zaplecza i od dopływu ochotników. Pierwszym sygnałem słabnięcia królestwa Jerozolimskiego był upadek Edessy w 1140 roku. Późniejsze wyprawy krzyżowe są głównie po to organizowane, aby utrzymać zdobyte ziemie.
W latach 1147-1479 na pomoc krzyżowcom wyruszyła II wyprawa, na czele której stanął król francuski Ludwik VII i cesarz niemiecki Konrad III. W czasie jej trwania próbowano zdobyć Damaszek. Odtąd Turcy bezustannie zagrażają Jerozolimie. Siły Turków uległy wzmocnieniu, gdy sułtanem został Saladyn. Był to władca Egiptu, Syrii i Mezopotamii. W czasie jego panowania Turcy zdobyli Jerozolimę.
Odpowiedzią była III wyprawa krzyżowa w latach 1189 - 1192, której przywódcami byli: cesarz Fryderyk I Barbarossa, król francuski Filip II August i król angielski Ryszard Lwie Serce. Wyprawa miała niezbyt fortunny przebieg. Barbarossa utopił się w rzece Salef w Cylicji (Azja Mniejsza), Francuzi wrócili do domu. Ryszard w 1192 roku wynegocjował swobodny dostęp do grobu pańskiego od Saladynów.
Najtragiczniejszy przebieg miała IV wyprawa krzyżowa w latach 1202 - 1204. Wtedy to krzyżowcy za namową Wenecjan, aby zapłacić za usługę przewiezienia okrętami, najpierw zdobyli dla Wenecji węgierskie miasto Zadar, a potem Konstantynopol. Rezultatem IV wyprawy krzyżowej było obalenie cesarstwa bizantyjskiego. Na jego miejsce powstało cesarstwo Łacińskie. Przetrwało ono do 1261 r. Zresztą nie wszystkie tereny weszły w skład tego cesarstwa. Niektóre się usamodzielniły i powstało cesarstwo Nicejskie i despotat Epiru.
W 1212 roku miała miejsce I wyprawa dziecięca. Chrześcijanie myśleli, ze skoro miecz nie nawrócił Turków, to może uczynią to dobre, niewinne i szczere dzieci. Zebrano 20-50 tysięcy dzieci w wieku 3-12 lat, które udały się do Marsylii. W Marsylii dwóch kupców wynajęło siedem statków, którymi obiecali przewieźć dzieci na Wschód. Po ich wypłynięciu słuch o nich zaginął. Dopiero po 18 latach wydało się, że dwa statki zatonęły, a pozostałe dzieci sprzedano jako niewolników na targu w Algierii i Egipcie.
V wyprawa krzyżowa w latach 1228 - 1229 pod dowództwem cesarza Fryderyka II nie osiągnęła wojennych sukcesów. Fryderykowi II udało się odzyskać Jerozolimę i kilka miast na drodze dyplomatycznej. Jednakże już w 1244 r. Jerozolima zostaje ostatecznie zajęta przez Turków.
Ponowna utrata Jerozolimy stała się przyczyną VI wyprawy krzyżowej, którą zorganizował król francuski Ludwik IX Święty. Miała ona wybitnie francuski charakter. Krzyżowcy opuścili Francje w 1248 roku, kierując się na Cypr. Ludwik IX zaatakował Egipt w 1249 roku. Po zdobyciu Damietty król francuski odrzucił korzystną dla chrześcijan propozycje pokojową sułtana Egiptu i zaatakował Kair. Tak Krzyżowcy ponieśli klęskę, oddając w 1250 roku Damiettę, dzięki czemu w ogóle uszli z życiem.
Ludwik IX ponownie zorganizował wyprawę, tym razem już VII. W 1270r. dotarł do Tunisu, licząc, że tamtejszy władca poprze jego starania, w walce z Turkami. Epidemia doprowadziła do śmierci króla, a jego syn zrezygnował z dalszego marszu. Korzyści z wyprawy odniósł jedynie król sycylijski Karol Andegaweński. Nie miała ona jednak żadnego wpływu na położenie Królestwa Jerozolimskiego.
Ostatnią twierdzą krzyżowców była Akka, która padła w 1291 r. Trwający dwa wieki konflikt na tle religijnym zakończył się zwycięstwem muzułmanów - Ziemia Święta pozostała w ich rękach.
Skutki wypraw krzyżowych:
» Przede wszystkim na Ziemi Świętej powstały zakony rycerskie: Templariusze w 1118 roku, Joanici, czyli Zakon Szpitala Świętego Jana i Krzyżacy - pod koniec XII w.
» Wzrósł autorytet papiestwa.
» Nastąpił rozwój handlu lewantyjskiego. Wzbogaciły się na nim szczególnie miasta włoskie portowe: Piza, Padwa, Genua, Wenecja.
» Wraz ze wzbogaceniem się miast włoskich wzrastała potęga i zamożność mieszczan.
» Nastąpiło przenikanie wzorców obyczajowych między kulturą arabską a europejską.
» Ukształtował się tzw. etos rycerski i kultura rycerska.
» Wyprawy krzyżowe były pierwszym europejskim kontruderzeniem przeciw ekspansji Islamu.
» Ekspansja Turków przeciw Europie, która trwała do końca XVII w.
» Poszerzyły się horyzonty myślowe Europejczyków, wzrosło zainteresowanie otaczającym światem.
» Wzrósł fanatyzm religijny i niechęć do Żydów.
Walki z Katarami prowadzono w południowej Francji. W ramach rekonkwisty na półwyspie Bałkańskim z Arabami. Na południowo-wschodnich terenach Bałtyku nawracano pogańskich Prusów, Litwinów i Jaćwięgów. Jednak właściwe wyprawy krzyżowe głównie toczyły się na Bliskim Wschodzie i w północno-wschodniej Afryce.
W XI wieku ziemie arabskie zajęli Turcy Seldżucy, którzy od razu stali się przeciwnikami wyznawców chrześcijanizmu. Przyczynami politycznymi wypraw krzyżowych była walka z rozdrobnieniem dzielnicowym państw Europy, z poganami (w ramach akcji nawracania), nadmiar ludności w Europie, szanse na zdobycie nowych ziem, majątków i posiadłości. Do przyczyn gospodarczych zalicza się brak ziem w Europie, klęski żywiołowe spowodowane zbyt małą ilością planów z ziem, które uniemożliwiają wyżywienie społeczeństwa, ogranicza to także ilość towarów, przejęcie szlaków handlowych przez Turków (głównie na Bliskim Wschodzie). Turkowie podbijają Arabów, przejmują Islam i stają się fanatykami religijnymi. Nie zezwalają na pielgrzymki chrześcijan do Ziemi Świętej. W gospodarce podbijają ceny broni, przypraw i materiałów.
Przyczyną bezpośrednią było wystąpienie papieża Urbana II. Cesarstwu bizantyjskiemu bezpośrednio zagrażali graniczący z nimi Turcy Seldżucy (Bizancjum poniosło już kilka klęsk militarnych). Wysłannicy cesarza bizantyjskiego, Aleksy'ego Komnena, chcąc uzyskać pomoc od głowy Kościoła, przedstawili muzułmanów jako straszliwych pogan atakujących chrześcijan. Wizja ta bardzo nie spodobała się papieżowi, który podczas synodu w Clermont w swojej bulli wzywał chrześcijan do walki z Islamem, ogłosił odpust zupełny oraz zapewniał, że krzyżowcom darowane będą wszystkie grzechy przyszłe jak i przeszłe (chodzi tu głównie o darowanie grzechu, który popełniali mordując ludzi):"(...) zwracam się z pokorną prośbą, nie ja, lecz Pan, abyście wy, głosiciele Chrystusowi, częściej nakłaniali wszystkich, do jakiego by kto nie należał stanu, zarówno pieszych, jak i konnych, tak biednych, jak i bogatych, aby oni w porę pomogli wschodnim chrześcijanom i wypędzili z granic chrześcijańskiego świata ludzi tego niecnego rodzaju. Mówię to obecnym, polecam przekazać to nieobecnym. Wszak to nakazuje Chrystus. Wszystkim idącym tam w wypadku ich zgonu na lądzie czy morzu lub w boju z poganami, od tej chwili odpuszczone będą grzechy. To przyrzeczenie idącym daję ja jako upoważniony przez Boga (...)." Przemówienie papieża wzbudziło entuzjazm. Tłumy podjęły wezwanie. Hasłem krzyżowców był okrzyk: "Bóg tak chce". Ludzie wierzący, że Chrystus przyjdzie ponownie na ziemię, aby ich zbawić, postawili sobie za cel wyzwolenie Ziemi Świętej przed jego przybyciem. Na wezwanie papieża zgłosiło się wielu ochotników. Świadczyło to o wysoko rozwiniętym fanatyzmie religijnym, według którego ludzie uważali, że należy walczyć w imię Jezusa.
I wyprawa ludowa miała miejsce w 1096 roku. Na jej czele stanął Piotr z Amiens, zwany także Piotrem Pustelnikiem. Wzięli w niej udział Francuzi i Włosi, czyli około 60-90 tysięcy ludzi. Liczba ta przekroczyła wszelkie oczekiwania papieża. Wyprawa ta była typowo spontaniczna, bez żadnych przygotowań wcześniejszych. Krzyżowcy wędrowali wzdłuż Alp, przez Bałkany, Węgry aż do Konstantynopola, stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego. Trzydzieści procent z krzyżowców ginie w skutek chorób i walk z właścicielami bizantyjskich posiadłości, którzy przyjęli krzyżowców jako wrogów, a nie jako pomoc w walce z Turkami, gdyż cesarz nie został uprzedzony o ich wyprawie. Ludność umiera lub idzie do niewoli. Cesarz ujrzawszy taka watahę ludzi (krzyżowcy składali się głównie z przedstawicieli mieszczaństwa i chłopstwa), a nie jak się ewentualnie spodziewał zorganizowanych oddziałów rycerzy, nie otwiera im bram miasta, a nawet przetransportowywuje przez Bosfor do Imperium Osmańskiego.
Tymczasem w Europie zorganizowano właściwą, to jest rycerską, I wyprawę krzyżową, która wyruszyła jeszcze w 1096 roku przeciwko wyznawcom Islamu. Składała się głównie z rycerstwa normandzkiego i z Lotaryngii, czyli około 90 tysięcy ludzi. Najpierw udali się do Konstantynopola, gdzie złożyli przysięgę na wierność cesarzowi oraz przysięgę lenną, czyli że zdobyte przez krzyżowców ziemie będę przeznaczone dla Konstantynopola. Innowierców do wiary chrześcijańskiej nawracano mieczem. Była to najbardziej udana wyprawa. Od Turków przejęto: Armenię, Azję Mniejszą, Akkę. 20 października 1097r,. rozpoczęła siedmiomiesięczne oblężenie Antiochii, zakończone jej zdobyciem. 7 czerwca 1099r. krzyżowcy przybyli pod mury Jerozolimy, która zdobyli dopiero 15 lipca 1099r, mordując cała miejscowa ludność (40 000 ofiar). Na zajętych terenach utworzono królestwo Jerozolimskie. Pierwsi władcy tego królestwa to Gotfryd de Bouillon a potem jego brat Balwin I. Królestwo Jerozolimskie żyło we wrogim otoczeniu, uzależnione było od europejskiego zaplecza i od dopływu ochotników. Pierwszym sygnałem słabnięcia królestwa Jerozolimskiego był upadek Edessy w 1140 roku. Późniejsze wyprawy krzyżowe są głównie po to organizowane, aby utrzymać zdobyte ziemie.
W latach 1147-1479 na pomoc krzyżowcom wyruszyła II wyprawa, na czele której stanął król francuski Ludwik VII i cesarz niemiecki Konrad III. W czasie jej trwania próbowano zdobyć Damaszek. Odtąd Turcy bezustannie zagrażają Jerozolimie. Siły Turków uległy wzmocnieniu, gdy sułtanem został Saladyn. Był to władca Egiptu, Syrii i Mezopotamii. W czasie jego panowania Turcy zdobyli Jerozolimę.
Odpowiedzią była III wyprawa krzyżowa w latach 1189 - 1192, której przywódcami byli: cesarz Fryderyk I Barbarossa, król francuski Filip II August i król angielski Ryszard Lwie Serce. Wyprawa miała niezbyt fortunny przebieg. Barbarossa utopił się w rzece Salef w Cylicji (Azja Mniejsza), Francuzi wrócili do domu. Ryszard w 1192 roku wynegocjował swobodny dostęp do grobu pańskiego od Saladynów.
Najtragiczniejszy przebieg miała IV wyprawa krzyżowa w latach 1202 - 1204. Wtedy to krzyżowcy za namową Wenecjan, aby zapłacić za usługę przewiezienia okrętami, najpierw zdobyli dla Wenecji węgierskie miasto Zadar, a potem Konstantynopol. Rezultatem IV wyprawy krzyżowej było obalenie cesarstwa bizantyjskiego. Na jego miejsce powstało cesarstwo Łacińskie. Przetrwało ono do 1261 r. Zresztą nie wszystkie tereny weszły w skład tego cesarstwa. Niektóre się usamodzielniły i powstało cesarstwo Nicejskie i despotat Epiru.
W 1212 roku miała miejsce I wyprawa dziecięca. Chrześcijanie myśleli, ze skoro miecz nie nawrócił Turków, to może uczynią to dobre, niewinne i szczere dzieci. Zebrano 20-50 tysięcy dzieci w wieku 3-12 lat, które udały się do Marsylii. W Marsylii dwóch kupców wynajęło siedem statków, którymi obiecali przewieźć dzieci na Wschód. Po ich wypłynięciu słuch o nich zaginął. Dopiero po 18 latach wydało się, że dwa statki zatonęły, a pozostałe dzieci sprzedano jako niewolników na targu w Algierii i Egipcie.
V wyprawa krzyżowa w latach 1228 - 1229 pod dowództwem cesarza Fryderyka II nie osiągnęła wojennych sukcesów. Fryderykowi II udało się odzyskać Jerozolimę i kilka miast na drodze dyplomatycznej. Jednakże już w 1244 r. Jerozolima zostaje ostatecznie zajęta przez Turków.
Ponowna utrata Jerozolimy stała się przyczyną VI wyprawy krzyżowej, którą zorganizował król francuski Ludwik IX Święty. Miała ona wybitnie francuski charakter. Krzyżowcy opuścili Francje w 1248 roku, kierując się na Cypr. Ludwik IX zaatakował Egipt w 1249 roku. Po zdobyciu Damietty król francuski odrzucił korzystną dla chrześcijan propozycje pokojową sułtana Egiptu i zaatakował Kair. Tak Krzyżowcy ponieśli klęskę, oddając w 1250 roku Damiettę, dzięki czemu w ogóle uszli z życiem.
Ludwik IX ponownie zorganizował wyprawę, tym razem już VII. W 1270r. dotarł do Tunisu, licząc, że tamtejszy władca poprze jego starania, w walce z Turkami. Epidemia doprowadziła do śmierci króla, a jego syn zrezygnował z dalszego marszu. Korzyści z wyprawy odniósł jedynie król sycylijski Karol Andegaweński. Nie miała ona jednak żadnego wpływu na położenie Królestwa Jerozolimskiego.
Ostatnią twierdzą krzyżowców była Akka, która padła w 1291 r. Trwający dwa wieki konflikt na tle religijnym zakończył się zwycięstwem muzułmanów - Ziemia Święta pozostała w ich rękach.
Skutki wypraw krzyżowych:
» Przede wszystkim na Ziemi Świętej powstały zakony rycerskie: Templariusze w 1118 roku, Joanici, czyli Zakon Szpitala Świętego Jana i Krzyżacy - pod koniec XII w.
» Wzrósł autorytet papiestwa.
» Nastąpił rozwój handlu lewantyjskiego. Wzbogaciły się na nim szczególnie miasta włoskie portowe: Piza, Padwa, Genua, Wenecja.
» Wraz ze wzbogaceniem się miast włoskich wzrastała potęga i zamożność mieszczan.
» Nastąpiło przenikanie wzorców obyczajowych między kulturą arabską a europejską.
» Ukształtował się tzw. etos rycerski i kultura rycerska.
» Wyprawy krzyżowe były pierwszym europejskim kontruderzeniem przeciw ekspansji Islamu.
» Ekspansja Turków przeciw Europie, która trwała do końca XVII w.
» Poszerzyły się horyzonty myślowe Europejczyków, wzrosło zainteresowanie otaczającym światem.
» Wzrósł fanatyzm religijny i niechęć do Żydów.
Subskrybuj:
Posty (Atom)